Het litteken van Odysseus

[p. 20]

Klacht der kapperpluksters van Filicudi

Op deze klip geboren, de ogen blind
van zonlicht dat ons oudert en verderft,
een leven rijk dat in de wasdom sterft
zonder een man en roepend om een kind

vergaren wij het enige gewas
dat men ons opvraagt waar 't zoetwater welt,
waar God aldaags zijn dauw geeft en het veld
mais draagt en rogge en het verheugde gras.

Ons bloed en onze knoken worden zwaar
van elke steen waarop wij barvoets gaan;
onrustig dromen wij een hiervandaan
de zusters na die minderden met 't jaar

en ingescheept naar een onstuimig land
de vloek verzaakten van dit cirkelrond
waar de ademtocht uit iedre vreemde mond
ons hart zet in verraderlijke brand.

Wij kapperpluksters houden ijdle wacht
over een niets dat restte uit de vulkaan
die sinds de voortijd zweeg. Een harde maan
maakt ons tot mannen zelf: ver in de nacht

schommelt als laatste wieg der eenzaamheid
de vissersboot, lantaren in de plecht,
moeder en meisjes op de riemen recht
staande, borst aan het hout, de benen wijd,

[p. 21]

 

met vader spiedend onder 't watervlak

 

naar vangst voor 't onvermijdelijke maal

 

- zeeschorpioen, poliep en lamporaal -;

 

wij eten zwijgend, maar de leest staat strak.

 

 

 

Wie waant dat deze wanhoop wordt gewraakt

 

van vrouw te zijn in het vergeten bed,

 

van trouw te zijn aan maagdom en gebed,

 

wie stilt het nieuw geslacht dat in ons waakt?

 

 

 

Zie hoe met ieder woord, bij elke vraag

 

ons vruchtbaar lijf op deze stenen dort;

 

de zee likt als een hond - maar ginder stort

 

de waterval van eeuw tot eeuw omlaag.