Kansen op een wrak

[p. 25]

Strofen voor Jan Stroo
(met mij in Cidade Velha)

Jan Stroo de wind komt van de zee
de meeuwen krijsen tegen je oor
tot in het hart van de Oude Stee
proef je het rulle schuimzout door.

De morgen groeit hoog opgericht
boven de mensen op de straat
de honing van de zon knapt licht
tussen hun tanden als een zaad.

Elk bijt gebald zich vechtend voort
gekromde takken in de stroom
zij groeten niet, van geen een woord
zij weten 't leven is geen droom.

Wij hier gebannen aan een hoek
zien hen met bolronde ogen aan -
wat is ons aandeel in een vloek
die nacht hen in de dag doet gaan?

Wanneer, met animale macht,
met wat voor valse vroege pijn
werd de eerste splinter van die nacht
gedreven in hun bitter brein?

Nu tijd zijn eigen vrucht verslindt
en 't zijn terugebt naar zijn bron
waar is de liefde die hen blindt
tot aan de komst van andre zon?

[p. 26]

 

Waar kiert een mond die schreeuwt: welaan

 

mens ge zijt mens! Waar draalt de kracht

 

die iedere eenling weergeeft aan

 

een wereld die hij stom verwacht?

 

 

 

Tot wanneer draagt een mes dat snijdt

 

draagt op de heup een wapen rond

 

elk man gekerfd door eenzaamheid

 

die volgt hem als een oude hond?

 

 

 

Wat wijsheid weet nog, uit wie scheen

 

een flits van goedheid, schicht van moed?

 

- Zout op de lip, en tot op 't been

 

tanden van wind en peeklig bloed.

 

 

 

Zeg niet ‘het zij’, ook niet ‘de strijd

 

ligt boven ons’ - o kameraad

 

is dit het uur voor needrigheid

 

en om wiens schuld en tot wiens baat?

 

 

 

Jan Stroo de vogels langs je oor

 

krijsen de planetaire pijn

 

van deze zilte zotte foor

 

waar messen al littekens zijn.