Kansen op een wrak

[p. 22]

Bij hun portret

Temporibus non mutatis

Goed opgesteven komen ze uit de kast
ziel in plastron zwart dasje harde boord
de doden met twee vingers in hun vest
zittende, de ogen rond, glimlachend aan
't ovale venster van 't familiealbum

Tussen de duigen van verflenste dagen
tussen kierende planken van de tijd
door de bruingele stippen op 't karton
zien we in de verte van een eeuw die was
en die ons toeschijnt, mensen van 't atoom,
doorsponnen met ultraviolette stralen
die ons bereiken onderdoor het graf.

Wat zijn zij ons? Zij waren eertijds jong,
de zilte lucht zwom door hun bloed, zij kenden
meisjes die zeewaarts met hen stonden in
gestuif van water waar de dauwwind woei:
zij hadden lief, gewannen dochters, zoons,
zij keerden laden om, kochten effecten,
hun spel was ernst en rentend was hun dood;
heel hun bestaan deed agio, wat zij gaven
kwam honderdvoud terug conform de schrift
en 't woord dat hen bij elke tred geleidde
geloofden zij zó dat het waarheid werd.

[p. 23]

 

Ons is dit al ontvallen. Toen en nu

 

scheidt een verwoeste droom vol echogaten

 

de wanden wijken 't witte pleister zweeft

 

de schepping zelf zwenkt op haar weg terug

 

en land en water zijn niet meer gedeeld.

 

 

 

En toch ons werk is 't niet noch onze schuld

 

als 't goudgerand heelal dat zij beminden

 

uiteengespat is in ons grauw gezicht

 

als in zijn spel een nieuwe mens verbeurde

 

de levensflard die hem gegeven was

 

Èn tijd èn ruimten heeft hij ondervraagd

 

maar altijd zijn het nog dezelfde woorden

 

die weer zijn wereld zetten op het spel,

 

dezelfde stille aanbiddelijke duif

 

die veeg en loodrecht boven de afgrond hangt

 

om aanstonds overbuigend her en der

 

alsof gewond, zich langzaam neer te laten

 

naar de wachtende wormen van de nacht

 

 

 

Is dan het antwoord nog te vroeg gevraagd

 

of wordt elk antwoord dit geslacht betwist?

 

 

 

Morgen zal zijn zoals vandaag of gister

 

dezelfde kuil van teelaarde die glijdt,

 

waarin wij worstlen zullen met het duister

 

met angst die telkens op de schouders tikt,

 

om dunne teerkost zonder geur (wij weten

 

dat niets smaak heeft dat dood niet heeft gezouten)

[p. 24]

 

Weer moet de kromme worm de duif verslinden

 

maar uit de lage rampen van het vlees

 

verhef u adems van een generzij

 

blaas op de lippen dezer laatste aarde

 

blaas langs karkassen in het rottend woud

 

een zaadpluis dat geen andre eeuw nog kende,

 

grein van een geest die buiten de ether stijgt

 

en waarop, is het tijd, we ontheven sterven

 

in 't veren ligbed van een glans die duurt.