De boog

[p. 39]

Nu is...

Nu is de arme dag voorbijgeschoven,
een droom gelijk -
hóóg wandelt de heldre kalmte boven
haar princelijk rijk:

't zijn de olmen, rustige edelherten
met trillend gewei,
en de vele oprechte, rode verten
van dorpen en hei;

de geestdriftige torens, wachters in 't zuiden,
en, onomwolkt,
heel de koele daad van d'avond, die luide
een leven bevolkt;

de wind - een bloem, en zijn lied meer honig
dan in roze ooit sliep;
maar is er wel één lied, zó eentonig,
en één, zó diep? -

Ik luister - de zware geur der garven
gaat langzaam dicht
en onder mijn ogen hóór 'k het sterven
van 't aardelicht.