De boog

[p. 36]

Drie liedjes

I

De nacht, die al de voorjaarsluchten

en hemels won,

liet over 't veld één wolkje ontvluchten:

- wat schuim van zon. -

En op de kim van 't donker boog het

zijn schubbenrug,

totdat het dag werd - en toen vloog het

weer vlug terug.

De nacht, de blauwe nacht, die beefde

zo groot hij was,

en, met de mantel óp, verzweefde

door 't doodstil gras.

Kind, zo zien we onze oude dromen,

nu lente ontwaakt,

dartlend, dansend wederkomen:

kijk! wuft en naakt

slaan ze, wuivend hun blonde vlaggen,

onz' aftocht ga

en, met een kleine glorie, lachen

ze ons achterna!

[p. 37]

II

Niet ík alleen, ook Dag is loom:

de bomen schreien

het duister op de bruine zoom

van de valleie.

Dit is dezelfde nacht, die ook

mijn handen koelde,

toen 't eerste licht in mij ontlook

en 'k nauw het voelde.

Het is dezelfde nacht, die zonk,

toen ik de zachte

bevangenheid van sluimer dronk

en wachtte, wachtte,

de mond droog van verlangen tot

dit leedgetijde,

waarin een Wereld zingt, een God -

- of geen van beide'...

[p. 38]

III

Eens was de wereld loof aan 't schreien

en boven zon en daken zat

de wind - en flapte;

en in de wereld gingen wij en

naast ons het loden koren, dat

door de akkers stapte.

We waren beíden, kind, maar riepen 't

niet uit, al werd ook de avond zwart

tussen de wegen;

want stilte klom, zichzelf verdiepend,

en stilte is luider dan ons hart -

- zodat we zwegen.