Hauk en hazze

[p. 85]

20

Groesjenka is der no al in foech moanne, en like lang is G der yn slagge har net sjen te litten. En datoangeande moat ik har tajaan tûk te wêzen, as it dan mei opsetsin is. Sa faak as Groesjenka en ik de reed ôfriden of weromkamen fan ús tochten - útstapkes oant yn 'e fierste úthoeken fan Fryslân - sa faak ek hie 'k gjin glim fan har opfange kinnen. Likemin yn it lân om 'e mar, as Groesjenka en ik nei it Paradyske fearen om dêr wat te swimmen en yn 'e sinne te lizzen.

Sels liet se har net sjen doe't Syp, in soan fan Ale út syn earste houlik, en lykas syn heit in rûchhouwer, mar lyksa mei in hert fan goud, ús útnoege om in moarn mei te fiskjen - in barren dat G dochs net graach foarby gean liet.

Ek Syp miste har, mar dy moarns soarge Groesjenka der al gau foar dat er it famke folslein fergeat. It fiskjen sels wie se net bot yn ynteressearre, mear seach se út nei it momint dat de sinne genôch krêft hie om de klean útlûke te kinnen. De fûken leveren net in soad op, mar Syp hie syn dei; elk ieltsje, elk fiskje moast er sjen litte oan dat moaie, healneakene frommes foaryn; alles wat er wist fan it fiskjen, en dat wie net in bytsje, moast er oan har kwyt, hoe behyplik syn Ingelsk ek wie. Om ús, en

[p. 86]

wierskynlik mear noch himsels, te plezierjen, makke er in ekstra rûntsje oer de mar en fear noch even deun by syn maten lâns, dy't in ein fierderop oan 't wurk wienen. Grappen fleagen oer en wer, en noch net earder hie 'k him sa fleurich meimakke; sa't er mei in lûd ‘jonges, oant jûn!’ it gas iepen draaide, wer rjochting Sleat. In ljochte Odysseus, dy't mar wat grutsk wie op dy sirene foaryn.

Groesjenka hat in soad nocht oan ús autotochtsjes, lykas in dei of wat lyn, doe't ik har meinaam nei de Iselmarkust by Mirns. In dei troch de wike, sadat der net safolle dachjestoeristen omrûnen, boppedat wienen de simmerfakânsjes sa goed as te 'n ein. We swalken by de reiden lâns en leinen in skoft tsjin de skeante fan 'e âlde dyk oan om nei de wetterfûgels te sjen en te genietsjen fan harren lûd, dan wer fier fuort, dan wer deun boppe ús.

Efter ús hold it bosk him opfallend stil, oant in trochkringjend miaukjen dúdlik makke wêrom.

‘Ferdomd, dêr silst him ha!’

Ik stjitte har oan en wiisde foarsichtich.

‘Wa dat?’

‘Dy dêr! Stil sitte!’

Doe seach se him ek, de fûgel dy't mei grutte halen en behindich as in lyts oarlochsfleantúch al sa tichtby wie dat de smelle banen oerdwers de wjokken en it liif goed te sjen wienen.

‘Giele eagen,’ lústere ik, ‘it giel fan 'e macht en de hurde hân.’

‘Wat seist?’

‘O, neat. Neat fan betsjutting. Stil no!’

G har kening sweefde op koarte ôfstân oer ús

[p. 87]

hinne en sakke dan stadich de kust del yn 'e rjochting fan Starum.

‘Dat wie him dan,’ kaam ik oerein, ‘G har grutte leafde.’

‘O? Mar ik miende datsto dat wiest!?’

‘O, nee! Der stiet noch ien boppe my, en dat is hy dêr, of sy.’

‘Spitich dan dat se hjir no net is.’

Har toan wie oprjocht. Se koe ek net witte dat G en ik hjir withoefaak west hienen en dat we út en troch de kening betrapen op syn jacht.

En it moast wol deselde west ha; lykas keningen eigen wie, libben hjir net sa'n soad.