Hauk en hazze

(1993)–Wilco Berga– rechtenstatus



[pagina 72]
17 ‘Lês mar even.’ ‘Watte?’ ‘Moatst him net lêze!? Krijst net alle dagen in brief út Ruslân, tink!? Mar ik hear fannemiddei wol wat der yn stiet.’ Se lit my allinnich mei de brief, dy't my sa njonkelytsen ta de bûse útbaarnt. As ik dy einlings iepen haw, lês ik sa hurd ik kin. Op hast saaklike toan lit se witte fan doel te wêzen fan 't simmer del te kommen, as my dat teminsten past. It swit rint my oer de rêch, oeral einepikefel. Ik lês nochris en nochris hoe't se der nei útsjocht om alles hjir ris te besjen. ‘En? Noch nijs?’ Der moat sa'n oardel oere ferstrutsen wêze, want G stiet al wer ûngeduerich yn 'e doar. ‘Se winsket my en myn freonen goede krystdagen en in lokkich nijjier ta.’ ‘Moai. En hoe klinkt dat yn it Russysk?’ ‘Yn it Ingelsk. Wolst dat hearre?’ ‘Nee! En fierder?’ ‘Se wol fan 't simmer komme.’ Ik betink hoe't it wêze sil as Groesjenka hjir dan op
[pagina 73]
it hiem omstapt, lykas dat jierren lyn myn grutste winsk wie, mar as ik besykje har dúdlik foar de geast te heljen, slagget dat amper. Hoe wie har stal? Slank miende ik, mar wa sei my dat dat noch sa wie? De tiid feroare minsken, faak gauwer as men it yn 'e gaten hie. ‘En fierder? Se skriuwt dochs wol mear!? Of fynst it net goed dat se komt? Lûkst sa'n gesicht!’ ‘Jawis!’ Ik hie wer te lang wachte; it wie perfoarst de bedoeling net dat se myn ûnwissens sjen soe. ‘Jawis wol! En kinst har dan moai sels alles freegje, watst mar witte wolst oer Ruslân.’ ‘Mar ik ken amper tsien wurden Ingelsk! Dêr bin 'k net sa'n stjer yn. En spitich dat se no al net delkomt. No moat se dit misse!’ Hieltyd hat se de hannen achter de rêch hân, wat se wol faker docht as se mei oandacht stiet te harkjen. Mar ynienen stekt se in earm foarút en hâldt my in grouwe hazze ûnder de noas. Bloed dript stadich op 'e flier. ‘Hy moat noch even bestjerre, mar oant de simmer ta is wat lang.’ Se gniist en besjocht it dier mei de grutskens fan in bern dat har leafste húsdier op skoalle sjen litte mei. ‘De moaiste hazze fan ús ryk. En mei de groetnis fan ús heit.’ We hingje de hazze yn 'e skuorre en prate mei-iens of dat sy en har âlden noch dizze wike delkomme om dy mei my soldaat te meitsjen. En fansels sil se helpe by it klearmeitsjen. Gau hellet se in spûns oer de flier en is Groesjenka al wer fergetten, sa't it liket.
[pagina 74]
Us hauk hat sjen litten wa't hjir baas is, it bloed op 'e planken is dêr it bewiis fan. En om't we fine dat de fûgel skerp bliuwe moat, beslute we dat er as beleanning no noch even foar himsels jeie mei. Gau sette we it lân yn en folgje in skoft de hazzespoaren yn it laachje farske snie, oant de bewolking al wer betiid de wrâld fertsjusteret. ‘Moarn wer,’ prate we ôf, hoewol't de snie dan likegoed fuort wêze kin. Dat blykt sa te wêzen, en ek de wiken hjirnei bliuwt it sacht en sakket hieltyd faker in tichte damp oer it lân en de pleatsen hinne. Myn antwurd oan Groesjenka, dat se tige wolkom is en dat ik amper oant de simmer wachtsje kin, haw ik de oare deis dalik al de doar út dien. Ik kin inkeld noch wachtsje. Fan no oan ha 'k dan in hiel goeie reden om de keammerkes foar de gasten foar de safolste kear op te rêden en ree te meitsjen, hoewol't dy al lang klear binne en oant no ta amper ien der gebrûk fan makke hat. Alle kearen dat G my dêr mei in pot ferve oantrof, moast se der wer om laitsje en woe se dalik bliuwe te sliepen. It like my gjin goed idee, en it wie der ek noch net fan kommen, om't de ferve noch net droech wie, of oars wol om in oare reden dy't ik dan gau betocht. Inkeld Ale sliept der ris, as er te dronken is om wer nei hûs. Soms tegearre mei Ruby dy't noch hieltyd moaier wurdt, fansels mei om't se no in bern draacht ûnder de eksoatyske jurken. Mar meastal klaut er allinnich nei boppen ta, en dan selden foar't it deiljocht oer de mar komt.
[pagina 75]
Dy oare deis hat er himsels dan alfêst frijôf jûn, en sa stiet ús sa'n nacht neat mear yn 'e wei. De ferhalen oer wêr't er op 'e wrâld al net west hat om dy wylde gleonens syn gerak te jaan, oare kearen gewoan út nijsgjirrigens, klinke lûder nei't de nacht foarderet en de drank ús bloed sêdet. En iksels lit my likegoed hearre, mei in wat minder gysten ferline, mar dêr't ik dan wol it ien en oar by fantasearje. De wierheid bin' wy net benaud foar; dy kin ommers yn 'e klean fan 'e winsk ferskine en hoecht der dochs net minder wier om te wêzen. Dat ik ea nimmen wie, dêrnei immen en dêrnei wer nimmen, swij ik oer; it is net fan belang. Boppedat bin 'k no wer immen; ik ha wat om nei út te sjen. As op in jûn Ale en wat fiskersmaten wer ris nei binnen stuiterje mei in kret bier tusken har yn, duorret it ek net lang of elk komt wer mei syn aventoeren. Froulju, wêr soe 't oars oer gean!? En it stuit dat ik oan bar bin, krij 'k in kaam. Teminsten, sa fiel ik dat oant yn 'e teannen, mar Ale sjocht it net en de oaren likemin. It sil de drank wêze, en skamte, en om't it lêste al te gek is, nim ik it beslút dat de wierheid dan mar oer tafel moat. Ale moat der lûd om laitsje, mar ferúntskuldiget him dalik dêrfoar en jit elk gau yn. Hy is oprjocht bliid om Groesjenka's kommen en heakket der oan ta dat we dan meikoarten in wier ynternasjonaal selskip foarmje sille. ‘We bin' no ienkear lykas de iel, dy't mear fan 'e wrâld sjoen hat as de measten tinke. En dan fan-
[pagina 76]
sels it ieltsje dat tûk om alle fûken hinne dûnset en nochris âld en modderfet syn lêste dagen slyt yn 'e Sleattemermar. As ik sa'n âldfaar der út helje, tink ik even oan mysels en giet er werom!’ Syn maten slaan harsels fan wille op 'e knibbels. De measten hawwe it boadskip begrepen, en dejingen dy't it net trochhawwe sil er noch wolris ûnder de noas wriuwe dat it net past om mar alles út it wetter te heljen. Dat bin' syn wetten. En as ien miende dêr de spot mei driuwe te kinnen, waard him dat dalik mei hurde hân ôfleard, en gjinien dy't it leske fergeat. Dan al yn 'e sechstich en wat krûm, it gesicht fol tearen en groeden, as hie er sels in libbenlang netten om 'e kop hân, hat er noch krêft yn 'e hannen as gjin oar. G giet geregeld mei yn syn skou, moarns betiid, mei it ljocht noch krekt ûnder de kime, wylst ik my wer op it wurk stoart. Ik krij stadichoan wer nocht oan 'e ferhalen en sels oan it fertaalwurk. En ien reden spilet net swak by: Groesjenka ûntfange te kinnen as ien dy't alle war docht wat fan 't libben te meitsjen.

Vorige Volgende

17