Hauk en hazze

[p. 68]

16

't Is droech en noflik bûtendoar, dat wy bin' mar úteinset mei de earste meters. Mar as we nei in oerke noch neat bysûnders ha, krijt se ynienen har nocht.

‘Noch ien haal,’ sis ik, ‘en silst sjen, de lêste is raak!’

Mei tsjinsin sakket se wer troch de knibbels, mar hâldt dan ynienen mei in gjalp in stik ierdewurk omheech. En as ûnder de smoargens wei ek noch in tekst ferskynt, is se hielendal út 'e skroeven.

It is de boaiem fan in wandboerd, wêrfan't de tekst yn 'e midden, yn in wat nayf en âlderwets hânskrift, noch krekt te lêzen is.

‘Hoop is lijdens troost,’ lêze we tagelyk lûdop.

‘We kin' der mei ophâlde,’ sis ik, ‘ús dei is folslein!’

Nei't se yn 'e keuken skoften op 'e diggel ompoetst hat, krijt dy in eareplakje op 'e skoarstienmantel.

‘En hy bliuwt dêr salang't ús freonskip duorret,’ beslist se, ‘dus salang as wy libje!’

Se begrypt net alhiel wêr't de spreuk op slacht, mar hoecht dat ek net te witten; de letters en de kleuren bin' moai, en dat is har genôch. It is ús beider grutste besit.

[p. 69]

Se wurdt fjirtjin op 'e dei dat de guozzen dit jier foar it earst wer mei in soad kabaal oerkomme en is grutsk op it earbetoan, ‘want wat kin 't oars wêze!?’ Dy deis hat de mist de wrâld sa lyts makke, dat op koarte ôfstân de pleats noch net te sjen is, lit stean de guozzen, mar it jierdeisliet klinkt oeral om ús hinne út tûzenen kielen.

Wiken letter friest it in koart skoft, mar dan folget op 'e nij in winter mei inkeld hurde wyn en rein.

Ale komt geregeld even del en rekket net útpraat oer Ruby, dy't der ta syn ferwûndering alle dagen wer is, bêst iten klearmakket en him waarm hâldt, bytiden gek makket fan gleonens.

‘Dy moaie, geve hannen! En dy mûle dy't altyd wille hat, hoe kin soks allegear?’

Hy kin 't mar net begripe, mar winsket dat it noait wer ophâldt. We drinke op dat it noait wer ophâldt en ite iel, dêr't we yn elk gefal altyd foldwaande fan ha. En hy nimt ôfskie mei de belofte dat er wer delkomt sa gau 't er wer fan dy moaie lytsen boppe wetter hat.

It rint nei de Krysttyd en dat is einlings te fielen; nachts friest it út en troch licht, sadat de dagen begjinne mei in flueske iis op 'e feart. Op in moarn leit der sels even snie oer it lân.

‘Wat in moaie postsegel! Wêr komt dy no wei?’

G komt de reed del mei in hânfol papierguod, sa te sjen reklame en wat kranten, dy't se út 'e bus by de dyk meinommen hat.

‘Fannemiddei frij!’ ropt se en smyt my in krante nei de holle. Dat betsjut dat we einlings wer tiid ha om in goeie haal te dwaan yn ‘De vlucht van de havik’.

[p. 70]

Us kening moast ommers de winter ek troch, al hie dy yn it boek it maklik genôch mei de tagedienens fan syn fersoarger.

‘Ik snap der neat fan. Dit kin 'k net lêze, hear! It liket wol Sinees!’

‘Jou oer!’

Sa hurd ik kin, spring ik op har ta.

‘Nee! Dit moat ik earst goed besjen.’

Se ûntkomt my krekt mei har linich liif en stiet op in feilige ôfstân mâle gesichten te lûken, wilens besykjend it stimpel op 'e brief te ûntsiferjen.

Myn lilkens driget it te winnen fan 'e opwining. As se net gau dy brief oerjout, sille wy foar it earst earnstich spul ha en sil 'k net mear foar mysels ynstean kinne. Mar se liket dat te fielen en stekt my de brief gau ta. Ik triuw dy yn 'e bûse, sûnder der nei te sjen.

‘Witst al fan wa't er komt!?’

Ik knik en doch myn bêst sjen te litten dat it om neat bysûnders giet.

‘Fan wa dan?’

‘Fan Groesjenka.’

‘O, út Ruslân.’

Groesjenka heucht har noch, al is 't hast al wer twa jier lyn dat ik dy namme foar it lêst útspruts, de dei fan myn wylde feart. Sûnt dy dei hie se de namme ek mijd, as hie se wol yn 'e gaten dat dat net goed falle soe. Sels hold se har deroer stil as Ruslân yn it nijs wie. En dat barde nochal ris it ôfrûne jier, doe't de berjochten oer de politike ierdbeving dêr hast alle dagen op 'e foarside fan 'e kranten te finen wienen. Om't se net wist dat ik trochgien wie mei Groesjenka te skriuwen, fûn se 't blykber net

[p. 71]

mear as normaal dat it ûnderwerp my ek net mear ynteressearre. Dochs hie 'k stikem, foar har en miskien mear noch foar mysels, alle artikels bewarre. Men wist ommers noait wat de foarsjennichheid noch fan doel wie.