Hauk en hazze

[p. 56]

13

Nei't ik min of te mear ôfskie nommen haw fan Groesjenka - sa stadichoan is se yn myn gedachten like fier fuort as yn werklikheid - binne de dagen wer lykas ik dy wend wie; de iene kear waarm, dan wer griis fan it wetter. Mar altyd gewoan, noflik, sûnder in soad opwining, mar ek sûnder trystens of oare ferfelende saken. En dat jildt foar alles wat der bart op 'e pleats en yn it lân.

It ferskil mei earder is dat ik no hast alle dagen it gefoel haw wer in dei âlder te wezen. G yn myn eagen likegoed, mar dan op in wize dêr't ik oergeunstich op bin.

Se lêst alles wat se yn 'e hannen krije kin en wit stadichoan mear as ik fan guon saken ôf, gewoan om't ik my dêr noait yn ferdjippe haw En ik soe de tiid ha om dat yn te heljen, mar mien lykwols dat 'k it net oan tiid haw. Net om't der noch safolle wurk leit te wachtsjen en ik in pear ekstra sinten wol brûke koe, mar fanwegen de ûnrêst.

Mei tsjinsin set ik my dochs mar wer oan 'e brosjuere fan in bedriuw dat yn trije talen beweare wol ús libben ferlingje te kinnen, uteraard net fergees.

Leaver skreau ik sels, as ik dat teminsten yn 'e macht hawwe soe. Mar wêr oer? De freonen dy't ik

[p. 57]

al lang net mear sjoen haw? De froulju op 'e Lemmer of yn Snits, dy't inkeld út en troch noch wat fan Groesjenka hawwe? Oer G miskien? Nee, dan soe 'k te mankelyk wurde.

G hat al in skoft freondinnen útfanhûs en lit har no en dan mar even sjen, wêrnei't se mei in ferûntskuldiging dalik wer fuortsjit.

Lysbeth kin 'k net berikke, hoewol't dy wol frjemd opsjen sil nei al dy jierren. Mar wêrom net? It ferline hoecht dochs net altyd ferline te bliuwen!?

Se sil op fakânsje wêze, lykas alle oaren. De waarmens sil ek har de stêd útjage ha.

Allikemin is Ale thús, de fisker dy't it lêste healjier in goeie freon wurden is. Grif sil er al syn frije tiid besteegje oan syn nije frou, de wielderige Surinaamske Ruby, dy't er koartlyn yn Amsterdam noch betelle foar it befredigjen fan syn lusten - alle wiken mar in oerke, mar dat him blykber sa foldie, dat er gau mei har troud is.

De buorlju hawwe it drok mei it gers dat, wat groei oangiet, G nei de kroan stekt, wylst iksels der al dagen tsjinoan skytskoarje om foar de safolste kear de Toro út it hok te slepen. Mar as ik it net doch, moat ik der tenei wer foar boetsje.

As ik mysels skrep set om hooplik mei ien haal it motorke raze te litten, stoppet by de daam de auto fan G har heit en komt in frommes mei skouderlang ljocht hier op my ta. Wylst se oanhâldend swaait mei in bosk blommen, sjoch ik it ynienen: ‘Lysbeth!’

[p. 58]

Suver skrik ik fan myn eigen lûd, dat mear wei hat fan in djippe sucht.

Se sjocht der goed út. Brún oer de hiele lea, teminsten foarsafier dy net bedutsen wurdt troch de tinne simmerjurk, dy't besiedde is mei mânske sinneblommen. Dêrby in folle, reade mûle en fleurige, hast wite krollen, wierskynlik blikke troch wikenlang Súd-Europeeske sinne. En like waarm fielt se oan; de bleate earms en de smelle mul dy't ik dalik werken en sa lang mooglik fêsthâld.

Earst wol se de pleats sjen, fan 'e souder oant 'e molkenkelder, dan it hiem en it lân, dêr't yn 'e fierte G by har broer op 'e trekker meiskoddet. Ik swaai, mar se sjocht it net.

Nei 't se alles sjoen hat, stel ik út om no earst wat te drinken. Mar as ik mei kâld bier wer bûten kom, kin 'k har ynearsten net fine, oant ik har ynienen oantref yn 'e skeante fan 'e marwâl, de sinneblommen njonken har yn 't gers, sysels inkeld ferblinend brún.

Lang lyn hie 'k it my dus sa foarsteld, as se ris delkomme soe by waarm waar en yn dy omstannichheden myn wrâld kennen learde. De fûle wyn, de rein, it dridzige hiem en de iensumens kamen letter fansels wol en soenen der dan automatysk by hearre.

Unwennich lizze we njonken elkoar, pratend oer wat we elkoar destiids skreaun ha en wêr't we net oan takamen yn 'e brieven. Ynearsten frijbliuwend, oant it bier syn wurk docht en we mear oer ússels loslitte as we no al woenen.

Ferplichtings fiele we net mear, sizze we, inkeld

[p. 59]

freonskip. En dêrmei kin' we wer in skoftlang swijend oer de mar útsjen, de boatsjes yn 'e fierte folgje, drinke en smoke.

Se freget net wêrom't ik net weromkom nei de stêd. Ik freegje net wêrom't se hjir net komt, al tink ik dêr no en dan wol foarsichtich oan.

Oer har wurk fertelt se wat se dêroer kwyt wol, eins net mear as dat ik al wit. It foldocht har boeken te ferkeapjen en op dy wize de nijste útjeften foar in lyts pryske gau yn 'e hûs te hawwen, en dêrby moetet se nijsgjirrige minsken. Neat mear en neat minder.

En ik dan?

Ik sis har dat se, as it mei sit, gau in oersetting fan myn hân de klanten oanbiede kin.

Dêr is se oprjocht bliid om. En wylst se dat yllustrearret mei in tút, sjit it troch my hinne dat ik op dy wize dan dochs wer yn 'e stêd werom bin, mar dan sûnder dit plak te ferlitten.

Om't it ús te waarm wurdt, springe we yn 'e mar. Mar it komt my oer 't mad: in frou dy't nei jierren ynienen delkomt, sûnder plichtplegings de klean útsmyt en fleurich en útdaagjend om my hinne stapt, as wie se hjir thús en ik al sûnt jierren har frijer. Dat hat sa west, dat moat' we net ferjitte.

We sitte de nacht út yn 'e tún, mei iterij en foaral drinken, oant op 'e kime de dei al swak opljochtet, wylst de oeren fan oparbeidzjen fan 'e alkohol en de langst der foar soarge ha dat it bloed my troch de ieren jaget. En der is sa stadichoan mar ien teken noadich om ús oan te setten ta dy wylde jacht dy't ús al oeren yn 'e kop omspoeket. Us bei-

[p. 60]

de, want as ik sûnder wat te sizzen oerein kom, pakt se my by de earm en komt hastich mei it hûs yn.

Noch neihymjend lizze we langút op it bêd, de holle by it iepen rút. Sa fan boppen ôf is de mar in sulver opljochtsjende skaal, middenyn 'e swarte greiden. In skaal dêr't we niis skrokkich fan iten ha, oant de lêste krommels ta.

We lizze der swijend nei te sjen, ferbjustere dat we nei al dy jierren noch sa frette koenen.

Even hie 't west as tochten we beide wer oan itselde, fielden we itselde en woenen we noait wer oars. Even hienen we deselde opwining fan earder field, deselde winsk dat it noait wer ophâlde soe.