Al sûnt de earste kear dat wy it boek liezen, wol se in hauk ha, lykas de man yn it ferhaal. Ien dy't se dan wol sa ôfrjochtsje sil, dat er by har bliuwt, yn tsjinstelling ta de man syn hauk, dy't de frijheid keas, sa gau 't er dêr de kâns ta krige.
Mar wat faker ik har sis dat dat net kin: ‘In kening lit himsels net regeare, en seker net troch in prinsesse!’ wat lûder se ropt dat it har wol slagje sil.
‘Wachtsje mar!’ is dan it fêste antwurd, ‘takom jier helje wy ien út 'e bosk en sil 'k it dy sjen litte!’
‘Goed!’ sis ik dan wer, ‘as 't maaitiid is, helje wy in aai en sette der in ein op. Kin er alfêst leare dat er dy net opfrette mei.’
‘Ha, ha, ha! In hauk is frij, lykas wy!’
En dat is dan wer it sinjaal foar it gefjocht dêr't ús dialoochspultsje oer hauken ûnferoarlik mei einiget. It ferhaaltsje is dan hieltyd wer oars, mar wat mear ik har pleagje, wat leaver.
Hauken sjogge wy hjir lykwols net, sa fier fan 'e bosk ôf, dat wit' we beide mar al te goed. En meastentiids spilet in mûzebiter de rôl fan ús hauk, oft er dat no wurdearret of net.
Se slacht my nochris demonstratyf mei it boek op 'e búk en sjit dan ynienen oerein.
‘Dêr silst him ha! Sjochst him? Dat stipke dêr! En hy sjocht ús no ek!’
As ik sis dat it wierskynlik smoargens yn har each is, krij 'k in stomp en de opdracht no mar ris te lêzen.
Ik doar har wer oan te sjen, it famke dat inkeld fan hauken dreamt en tafallich op in jonge frou begjint te lykjen; de rûnens dy't stadichoan dúdliker wurdt
Auteursrechtelijk beschermd