Hauk en hazze

[p. 48]

11

Sûnt juster, sa'n simmerdei dat alles goed is sa't it is, sa'n dei dat der inkeld aardige dingen barre - de sinne waarm en mar in bytsje wyn - is se frou.

‘En fan no oan hast dêr mar goed rekken mei te hâlden!’ seit se gnizend. As ik dêr lykwols tsjin ynlizze wol dat 'k noait oars dien haw, hâldt se my gau in hân op 'e mûle.

‘Goed!’ sis ik, wilens in flesse wyn foar 't ljocht heljend, ‘dan ha we no dus feest!’

‘Nee, nee, nee! Der hoecht neat fierd te wurden! Ik wie it ommers al! Set dy flesse mar wer yn 'e kast!’

‘Mar in glêske wyn is wol it minste dat we drinke kinne, fynst net? Boppedat, as we neat dogge, hast moarn de smoar wer yn!’

Se wifket en gniist wer, as hie se krekt betocht dat in frou yndie wolris wyn drinkt.

‘Goed. Asto dat sa graach wolst.’

‘Ja, dat wol 'k! En wolst it sels ek mar al te graach!’

Se knypeaget en jout ta dat ik wer gelyk haw, wêrnei't we stean gean en plechtich drinke, de hân by elkoar op 't skouder. Mar al gau fljocht se nei de keuken, smyt it glês mei in fiis gesicht yn 'e goatstien leech en komt werom mei tee.

Dagen letter, as we wer ris sitte te fantasearjen oer hoe't we der oer tweintich jier útsjen sille, hoe't it

[p. 49]

mei ús komme sil, moat se der noch om laitsje.

‘Oer tweintich jier bin 'k in âlde frijster wurden dy't noch hieltyd tee drinkt, wylst har âlde freon mar oan 'e jenever sit. Mar no wat oars, want it is noch lang net safier! Hoe sit it? Hast al plannen foar moarn?’

‘Nee, noch net.’

Lykas de measte dagen haw ik net echt plannen en lit ik dy oan 'e dei sels oer. As der skreaun wurde moat - in brief oan Groetsjenka, ek al komt der gjin antwurd mear, of fertaalwurk - pas ik dat wol yn. En dat kin elk oere fan 'e dei of fan 'e nacht wêze.

‘Moai, dan kin' we wol te farren. Moarn sil 't smoarhyt wurde!’

‘Ofpraat!’

In goed idee. Soks ha we al te lang net dien. En ik sil der foar soargje dat der genôch iten en drinken meigiet, hoewol't G likegoed noch wol mei in koerfol oankomme sil. Mar in dei op it wetter is lang en wy beide ite wat op.

Yndie is 't de oare deis al betiid waarm as ik de brânstof kontrolearje en op 'e kant noch ien sit te smoken.

G hat der sin oan. Yn in fjoerread jurkje komt se hurd dravend de reed del, de earms stevich om 'e koer foar de búk.

‘Fuort wêze!’ ropt se al fan fierren, ‘start de motor mar en dan fol gas de mar oer!’

‘Sa't jo dat winskje, juffer G. Al jo winsken sille hjoed ferfold wurde. Dêr stean 'k persoanlik foar yn.’

[p. 50]

‘Dat liichst! Dat kinsto net!’

Suver skrik ik, om't it har earnst is, sa te hearren. Sûnder erch hie 'k it sein, yn 'e wittenskip dat har winsken net grut wienen; grapkes meitsje of elkoar foarlêze út in favoryt boek, elkoar fertelle wêr't we fan dreamd ha, wêrby't ik wierskynlik de iennichste bin dy't no en dan net de wierheid sprekt. Dat wienen har winsken, oant no ta.

Mar se slacht gjin acht op myn skrik, of hat it net sjoen, en giet sa fier mooglik yn 'e punt sitten, de holle eigenwiis yn 'e nekke, it jurkje heech opstrûpt om de skonken sa folle mooglik sinne te jaan.

As we ienkear farre fiel ik my wer rêstich, suver gelokkich. As dat teminsten betsjut neat mear te hoegen, gjin winsken mear te hawwen, genôch te hawwen oan 'e oanwêzigens fan in famke dat itselde liket te fielen. In famke? In frou dy't it hieltyd útskatteret om myn grapkes en myn sjongen of wat dêr foar trochgean moat, en dy't mei ien skonk oerboard gysten yn it wetter omskopt.

We lizze oan op ús fêst plakje, in brede gloppe yn 'e reidwâl. In foar oaren hast net te finen paradyske dat wy ek sa neame; net inkeld om't der in mannichte bisteguod tahâldt, mar fansels ek fanwegen ús oanwêzigens. In plak dêr't it tige ûndjip is, dêr't sa'n fyftich meter út 'e reiden it wetter my noch mar oan 'e mul ta komt. Net ideaal om te swimmen, mar dat hoecht ek net, om't dat meastal dochs delkomt op gekjeien mei de binnenbân fan in trekker.

[p. 51]

Se wol dalik it wetter yn, mar as se, ûnhandich as altyd, it jurkje oer de holle strûpt, skrik ik wer en kear my gau om, sabeare om wat út 'e tas mei iterij te sykjen.

‘Tocht ik it net!? Hast de swimbroek seker fergetten!’

Ik doar har net oan te sjen en sis mar dat ik bang bin fan al.

‘Gjin man oerboard, hear!’

Us stopwurd de lêste tiid, dêr't sy fan makke hat: gjin frou oerboard, mar dat inkeld brûkt wurde mei as 't har oangiet. No leit se de klam op ‘man’ en ropt dat it dochs te waarm is foar klean.

It soe de earste kear net wêze dat we neaken yn 'e mar omspatten, dêrnei like bleat oeren yn 't gers leinen mei in boek, of gewoan wat pratend oer wêr't we op dat stuit oan tinke moasten; fûgels dy't oerkamen of wolken dy't in soad hienen fan ien dy't we net mochten.

Gau helje ik myn swimbroek foar 't ljocht, mar se sit al neaken op 'e râne, de skonken yn 't wetter.

‘Wêr tinkst oan? Is der wat?’

Se hâldt de fuotten even stil en sjocht my ôfwachtsjend oan.

Groesjenka, soe 'k sizze kinne. Wat oars sjit my sa gau net yn 't sin. En wêrom soe 'k dat ek net gewoan sizze? Nee, ik wit it!

‘Ik siet te betinken dat it hjir sa helder wie, datst de boaiem sjen koest. Ik tocht oan al ús fuotprinten dy't dêr ûnder al stean en dy't dan moai te sjen wienen. It soe lykje as hie 't hjir hiel drok west.’

[p. 52]

Se laket it út en lit har mei in gjalp oerboard falle. ‘Al dy grutte fan dy!’ komt se prûstend wer boppe, ‘en dêrnjonken hiele lytse dy't stadichoan grutter wurde. Kom der gau yn, dan sette we der wer nije by!’