Hauk en hazze

[p. 39]

9

‘Hoi!’ kaam se ynienen, wêrnei't se wat om har hinne seach en it wer lang stil bleau.

Lang, hin, dat gers!, hie 'k sizze kind, mar wat makke in bern dat út!?

Se seach nei it dak fan 'e pleats dêr't ik in dei earder dwaande west hie om de pannen hjir en dêr wat teplak te krijen, mar ek dat hie net lang har ynteresse.

Wylst se har in lange ljochte lok út 'e eagen blies, luts se it koarte rokje mei beide hannen nei ûnderen, as hie se leaver net dat ik seach hoe tin en wyt har skonken wienen.

‘Hoe hjitsto?’ besocht ik noch mar ris.

Dat wy buorlju wienen, wie my al dúdlik. In pear kear hie 'k har op 'e fyts it hiem ôf fleanen sjoen, sa gysten traapjend, dat ik elk momint ferwachte dat se oer 'e kop gean soe, of de sleat yn. It gong alle kearen goed, en ik hie my ôffrege wêrom't ik fan 'e famylje inkeld har noch net tsjinkaam wie op 'e reed, dy't wy dochs tegearre brûkten. Wierskynlik om 't se sa fluch wie.

Se seach my bretaal oan, justjes laitsjend, as hie se myn gedachten lêzen.

‘Ik hyt Geke.’

‘O,’ sei ik. ‘Moaie namme.’

[p. 40]

Ik neamde myn namme, en sa't it like wienen wy op 'e nij útpraat.

Se moast sa'n tsien jier wêze, mar om dêr ek noch nei te freegjen, gong te fier, seinen har eagen; se wie gjin bern mear, en oft ik dêr mar rekken mei hold.

Dat die ik.

Ynienen hie se blykber har nocht fan ús toanielstikje en gong sitten op it taffeltsje dat ik by de feart delset hie om dêr moarns fan 'e kofje en fan 'e iere lûden te genietsjen.

‘Wolst wat drinke? Dan doch ik mei en hâld ik even skoft.’

Ik sei it op in toan as hie 'k kunde op besite. En eins fielde ik dat ek sa. Ik mocht har dalik, dat eigenwize famke, dat wis mear te sizzen hie as se blike liet. Mar se skodholle fan nee en gong wer stean.

‘Bist allinnich?’

‘Ja,’ andere ik beslist en ek in bytsje grutsk.

Dat moast foldwaande wêze, want se seach wer wiidweidich om har hinne. Hjirmei wie alles sein, mear hoegde se blykber net te witten. En om my hie se grut gelyk. Hoe âld ik bygelyks wie, soe net fan belang wêze, ommers sawat like âld as har heit en mem, en yn dy kategory kaam it net oan op in jier of tsien, men wie folwoechsen. En wat koe noch mear wichtich wêze om te witten?

Wat woe iksels dan noch witte fan in bern? Mear as har namme, hoe âld se wie. Oft se freondintsjes hie, miskien in freon? Dy earsten hie se grif, en de rest hie ik neat mei te meitsjen, dat wie dúdlik.

‘Bist noch lang net klear,’ kaam se ynienen, wilens

[p. 41]

op 'e seine wizend. ‘En ik moat trouwens ek fuort.’

‘Goed. Dan gean 'k fierder. En komst noch mar ris del. Mar dan wat langer, om ek wat te drinken.’

‘Ja, miskien wol. Oant sjen.’

Se wie al by de daam, stuts even in hân op en draafde de kant fan har hûs op, oanhâldend yn 'e hannen klappend om de hynders foar har út fjouwerje te litten.

De oare deis wie se der wer, krekt doe't ik de seine oan 'e kant set hie en mei tee tsjin 'e húsmuorre oan siet om de boel te oersjen.

‘Sjitst moai op!’

‘Dat wie de bedoeling! Wolst tee, of miskien wat oars?’

‘Doch mar tee.’

Se gong sitten, streake bewûnderjend mei de hân oer it koarte gers, it plak dat ik Groesjenka tatocht hie, en knypeage. Blykber wie 'k slagge. Wylst se de lange skonken rjochtút stuts, luts se it rokje wat omheech mei de rûtine fan in frou dy't graach alle sinne meinaam.

Nei dy dei kaam se geregeld werom, om it te hawwen oer de pleats, it wurk dat my noch te wachtsjen stie of om gewoan wat yn 'e sinne te sitten, wylst ik mei it gers omsleepte. Dan wer seach ik har dagenlang net en naam Groesjenka alle plak yn. Oant se ynienen wer opdûkte op in dei dat it oanhâldend reinde, sadat ik binnendoar mar wat omheistere, it behang fan 'e muorren skuorde en sa súntsjesoan de stjonkende, beskimmele flierkleden fan de foarige bewenners bûtendoar smiet.

[p. 42]

We dronken tegearre tee en wienen freonen wurden, sa't se dat sûnder omhaal meidielde.

En miskien om't ik krekt in brief foar Groesjenka klear hie, miskien om't it famke, sa lang en tin as se wie, my yn 'e fierte oan myn ûnberikbere leafde tinken die, wa soe 't witte, weage ik it der op:

‘Ik neam dy tenei G.’

‘G? Hoesa, G?’

Se seach fernuvere op fan it fotoblêd dêr't se yn om siet te blêdzjen.

‘Eh, samar. Nee, net samar. Ik fyn dat eins wol moai, sa koart. 't Is de G fan geweldich, fan goud, en fan Geke!’

‘En fan goeie!’ prûste se 't út.

Nee, de G fan Groesjenka, hie 'k hast sein, en fjurrich hope ik dat se net sjen soe hoe't ik in kaam krige.

‘No, ik fyn 't wol bêst, hear. G is akkoart!’

Se seach foto's fan hynders en wie even net mear beskikber.