Hauk en hazze

[p. 35]

8

It wie folop simmer. Rûnom waard meand, en it lûd fan 'e trekkers hold faak net earder op as pas let yn'e jûn.

Om 't it waarm wie - te waarm om wat út te heljen, hie 'k betocht - brocht ik dy earste dagen troch yn it skaad fan in mânske yp, deun by de opfeart.

Dêrútwei koe 'k moai wat om my hinne sjen, grutsk as ik wie op 'e pleats en alles wat der by hearde; it âld weinhok dat op ynstoarten stie, de ferwyldere wyngerd mei appelbeammen, it stalt njonken my dat wierskynlik gjin folwoechsen man mear drage koe, it gers dat te lang wie foar de Toro dy't syn bêste tiid ek al hân hie.

Mar al withoelang hie alles sa west, en mei in dei of wat mear soe de situaasje net dalik yn hopeleazens ferfalle.

In seine en wat fierder foar it hânwurk noadich wie, hie 'k yntusken oanskaft, en it earste dêr't it no op oankaam, wie it fêststellen fan prioriteiten.

Op 'e pleats fan 'e buorlju, in fiifhûndert meter westliker en like deun oan 'e mar, waard gers op 'e kuilbult riden. Blykber mei in soad wille; út en troch hearde ik in bolderjend laitsjen boppe it

[p. 36]

razen fan 'e trekker út, en ek de hûn hie sa te hearren nocht oan 'e aktiviteiten.

In dei earder hie 'k dêr op besite west en wie 'k wer thúskaam mei it gefoel it troffen te hawwen mei de famylje; de man en de frou sa fan myn leeftyd en beide noflik en romhertich oangeande de meast ferskillende saken. En ik koe my fersinne, mar as men ynhelle wurdt mei oranjekoeke en as der dan ta ôfskie in buorrel skonken wurdt, fansels op in goed buormanskip, mei men net kleie. Bern wienen der ek, in tal jonges en famkes, fan sa'n tsien oant sechstjin. Mar elk hie dy jûns wat oars te dwaan, dat ik hie gjinien fan har sjoen.

Ik krige gelyk, want as ik tenei ris help noadich hie, wienen se der dalik. Fierders libbe elk syn libben en bleau op ôfstân. Sa hie 'k my dat winske, en sa hie 'k dus yndie neat te kleien.

Earst in foech moanne nei dy earste dei en nacht op 'e pleats en de brief oan Groesjenka - foto's fan har hie 'k in plakje jûn op 'e skoarstienmantel en op myn yt- en wurktafel foar it rút dat op 'e mar útseach - kaam der antwurd út Moskou.

Nettsjinsteande de wittenskip dat ik mysels foar de gek hold, wie 'k dochs wer alle dagen de lange reed nei de dyk ôfrûn en hie 'k mei bûnzjend hert it postbakje iepene. En alle dagen weroan moast ik op 'e weromreis alle seilen bysette om my net troch de teloarstelling delslaan te litten, rôp ik de hynders dy't meastal mei my oprûnen, helle se oan en fertelde har fan 't libben yn 'e stêd, it wurk dat ik noch te fersetten hie op 'e pleats; wat mar yn my opkaam. Oare kearen siet ik skoften yn 'e sleats-

[p. 37]

wâl en smookte oan ien stik troch, wylst de bisten op 'e oare kant nei my stienen te sjen.

De dagen wienen waarm, en om't it gers hieltyd hastiger de grûn út skeat, besleat ik dat it dan no mar barre moast.

Ik slipe de seine as hie 'k noait oars dien en hold dalik wer fan it sjongende lûd dat op buorman syn pleats te hearren wêze moast. In lûd dêr't ik as jonkje al gek fan wie en dat letter alle kearen wer it hege gers en de rook fan kij as út in mist tefoarskyn tovere; wer soarge foar in frjemde, net te kearen opwining.

It meanen sels brocht my dalik wer mei beide fuotten op 'e grûn. It gers hie alderhande rommel en grouwe stiennen knap foar it each ferburgen holden, en withoefaak siet ik mei de punt yn 'e grûn. Fansels, as ik my al wat ferbylde hie, makke dy punt wol dúdlik dat ik it noch lang net yn 'e macht hie, en oars die de rêch dat wol. No al rûn it swit my yn streamen oer de bleate rêch, en no al kaam ik net mear oerein as it mes wer ris fêst siet.

Mar ien ding hold my geande, al moast ik hjirnei in wike plat om by te kommen: as Groesjenka hjir dochs noch ris kaam - en wa sei my dat dat moarn al net wie - soe se yn fris, koart gers fan 'e sinne genietsje kinne. Yn badpak of winlik neaken, en ferliedliker as ik my dat foarstelle koe.

Ik smiet de seine oan 'e kant om even skoft te hâlden, en wilens besykjend wer oerein te kommen, socht ik sûnder erch it plak dat ik har tatocht hie.

Se naam my nijsgjirrich op, mar like har yn 'e fier-

[p. 38]

ste fierte net te fernuverjen om wat ik allegear bepreuvele hie; de grouwe flokken en soms de namme fan Groesjenka, dy't se beslist hearre moatten hie.

Se moast der al even stien hawwe, it famke, de hannen ûntspannen yn 'e side, as hie se 't wol oan tiid.

‘Hoi,’ sei ik, en om 't se net fan doel like no al wat werom te sizzen, ferfolge ik mar mei: ‘Wa bisto?’

Op it wrinzgjen fan 'e hynders dy't ticht by de daam gysten om elkoar hinne stegeren, draaide se har even om. Dan seach se my wer oan, as wachte se lykas ik op in antwurd.

Wa't se wie, hoegde ik net beslist te hearren. Dat miende ik wol te witten. Teminsten, fan wa't se ien wie. En se wie sûnder mis de jongste.

Mar dêrom hoegde ik har noch net fuortdaalk yn 'e mjitte te kommen. Se hie my skrikke litten en moast mar wat werom dwaan.