|
| |
| |
| |
Négen-en-veertigste Psalm.
Kom herwaarts, hoor, al adams naageslacht, Hoe ryk
of arm, geacht of ongeacht. Myne aanspraak zal bestaan in
wyze reên, Myn diep gepeins in veel verstandigheên. My lust
nu op iets zinryks acht te slaan, 't Verborgene op de harp te
doen verstaan. Wat zoude ik, zelf in kwaade dagen, vreezen,
Schoon 't onrecht my mogte op de hielen weezen?
| |
| |
| |
Négen-en-veertigste Psalm; voor Instrumenten.
| |
Psalm XLIX.
Kom herwaarts, hoor, al adams naageslacht,
Hoe ryk of arm, geacht of ongeacht.
Myne aanspraak zal bestaan in wyze reên,
Myn diep gepeins in veel verstandigheên.
My lust nu op iets zinryks acht te slaan,
't Verborgene op de harp te doen verstaan.
Wat zoude ik, zelf in kwaade dagen, vreezen,
Schoon 't onrecht my mogte op de hielen weezen?
Aangaande nu die steunen op hun goed,
Die stoffen op hunn' schat en overvloed;
Niet één van hen zal Grode 's doods rantsoen,
Tot lossing van zyn' Broeder, ooit voldoen,
Zo dat hy voort geduurig leeve, en vry
Van nood en dood, van lyfsverderving zy.
Daar kan geen schat ter zielverlossing baaten;
Dies zal men ze ook voor eeuwig agter laaten.
| |
| |
Een wyze, een dwaas en weetniet, sterven, ja
Zy laaten t' zaam hun goed voor and'ren na;
Zy kitt'len zig, hunn' wooningen, en 't land,
Na hen genoemd, zyn eeuwig vast in stand.
Og arm! de mens, hoe ryk, hoe hoog in eer,
Blyft niet, maar valt, gelyk de beesten, neêr.
Der grootsen weg is dwaasheid, en hunne erven,
Wien die behaagt, doen méde als zy, en sterven.
Men zet ze in 't graf als schaapen, in de magt
Der wreede dood; des morgens zal 't geslacht
Der vroomen hen beheersen; 't ak'lig graf
Slyt hunn' gedaante elk uit zyn' wooning af:
Maar myne ziel zal eens, uit 's grafs geweld
Weêr opgerecht, door God zyn vry gesteld.
Vrees, vrees dan niet als iemant boven maaten
Aanwast in schat, in huizen, eer en staaten.
Hy zal tog niets meêneemen als hy sterft;
De eer volgt hem niet daar hy in 't graf verderft:
Schoon hy zyn' ziel in 't léven lustig voed,
De dwaas hem looft omdat hy 't rustig doet,
Zo zal zy doch tot al haar snood geslacht
Eens komen, in een' eeuwig duist'ren nagt.
Og arm! de mens, hoe ryk, hoe hoog in waarde,
Vergaat als 't vee, word wéder stof en aarde.
|
|
Auteursrechtvrij