Proeven voor het verstand, den smaak en het hart

[p. 177]

Het maan-licht.

Laast zat ik, naast mijn Chloë.
Op eenen zomer-avond,
In 't aangenaamst prieeltje
Van roozen en jasmijnen.
Ik zag de laatste straalen
Van 't half- verdwenen zon-licht
Nog op haar aanschijn gloeijen;
Terwijl de weste-windjes
Met haare lokjes speelden:
En, arm in arm gestrengeld,
Gevoelden wij, al zwijgend,
Al 't schoone van de schepping. -

'k Zeide eind'lijk: zie het maan-licht
Reeds door de dennen speelen!...
Waarom of toch de dichters
Steeds van het maan-licht zingen?
Vroeg toen mijn lieve Chloë.

[p. 178]

 

(Met dat bekoorlijk lachje,

 

Dat haar geheel verengeld)

 

Is dat dan meer bekoorlijk

 

Dan 't schoon en prachtig zonlicht?

 

 

 

Neen, zeide ik liefste meisje!

 

'k Zal u de rede zeggen:

 

De liefde mint de stilte,

 

De schaamte vreest het zon-licht.

 

De wellust schuwt het duister;

 

Zie daar, beminlijk meisje!

 

De waare, de echte rede,

 

Waarom de schemeringen

 

Van het toegeevend maan-licht,

 

Ons 't allermeest bekooren.

 

1785.