Proeven voor het verstand, den smaak en het hart

[p. 174]

Het onweeder.

'k Zat eenzaam in een boschje -
In een priëel van roosjes -
'k Genoot daar zaligheid:
'k Ontweek de zonnestraalen,
Die 't aardrijk deeden zwoegen -
Hoe ruim genoot mijn hart!

Ik zat daar - en - was zalig -
Maar wierd veel eedler zalig,
Toen mijn Lizette kwam,
Zij plaatst zig aan mijn zijde
Ik wierd gevoel - verrukking -
Geboeid door 't edelst heil.

Wij strengelde onze handjes -
(En dit - dit was vrij zichtbaar)
Maar een onzienb're hand
Knelde onze harten zaamen,
Door 't staal der zuivre liefde;
't Welk zichtbaar was voor God.

[p. 175]

 

Zo zaaten wij - en smaakten

 

Uit bronnen van de wellust,

 

Het zuiverst liefdevocht:

 

Dan... ach die vreugd wierd droefheid -

 

De zon onttrok zijn straalen

 

Den schoot van het Heeläl.

 

 

 

Een wolkenheir trok zaamen -

 

Vertoonde 't zwart der naarheid;

 

En 't westewindje zweeg.

 

De vrees beving Lizette -

 

Heur trillend hartje klopte,

 

Op 't zien der donkerheid.

 

 

 

Het zaligst bosch wierd ak'lig:

 

Hoe treurig was de stilte,

 

Daar mensch en vee in lag!

 

Mijn hemelsch meisje sprak niet -

 

Mijn tong kon zelfs niet staamlen -

 

Wij ijlden uit het Bosch.

 

 

 

Toen schoot door 't zwart der wolken -

 

Door schrikbre donderwolken

 

Een gloênde bliksemstraal:

 

De donder loeide en brulde:

 

De schepping, vol verbaasdbeid,

 

Verloor zig in zig zelf.

[p. 176]

 

Lizette zeeg ter neder, -

 

Een traan, vol van aanbidding,

 

Zond zij ten Hemel op:

 

Ook ik zonk aan heur voeten;

 

Wij baden - smeekten zaamen

 

De Godheid met één traan.

 

 

 

Hoe goed is niet de Schepper! -

 

Hij hoorde zielsgebeeden:

 

De lucht wierd helderheid:

 

De donder rolde statig

 

Naar zijn bestemming heenen,

 

Op 't wenken van Gods wil.

 

 

 

Ik dankte, met Lizette,

 

Voor 't oog der gansche schepping,

 

Dien Oppertroonmonarch: -

 

Wij traaden weêr in 't boschje -

 

Bewonderde zijne almacht,

 

Maar... stamelden zijn lof....