Proeven voor het verstand, den smaak en het hart

[p. 129]

[Romanzen]

Reeds voor lang sprak ik, met mijn' vriend, den dichter der Romanze: Ewald en Elize, over dat soort van dichtstukken, welke men Romanzen noemt; wij maakten een afspraak, om onze kragten, in dit vak, te beproeven; en hieruit is zijne Romanze geboren. Het stuk, dat ik, bij die gelegenheid, opgezet heb, is niet afgewerkt; doch ik heb mijn Roosje er voor in de plaats gegeven. - ‘Maar is Roosje dan een Romanze?’ - Wel neen! het is een vertelling - misschien in een nieuwe manier. Om u de waarheid te zeggen, mijn lieve lezer, die Ridder-histories bevallen mij zoo zeer niet. Indien zij schoon zijn, hebben zij ongetwijffeld hare verdiensten; doch het komt mij voor, dat wij de onderwerpen van onze Romanzen - als ze dan toch Romanzen moeten heeten - wel uit een tijdvak haalen kunnen, dat nader bij ons is; dit zou, dunkt mij, meer interesseeren.- Onder het afdrukken der voorgaande dichtstukken, komen mij de Brieven van Mr. R. Feith in handen; met blijdschap - en

[p. 130]

tevens - ik wil het niet ontkennen - een weinig knorrig - las ik zijne twee Romanzen in dezelve: mijn vriend en ik hadden ons gevleid, de eerste te zullen zijn! - Doch het streelt ons, dat ook Feith aan de Romanze gedagt heeft. Zoo als gezegd is: Roosje is maar een vertelling - en wel een vertelling van een geval, dat dagelijks kan gebeuren; dus zou men verkeerd doen, indien men mijn stukje, naar de regels der Romanze - indien er waarlijk regels voor de Romanze zijn - wilde beëordeelen: Ik heb het geval van Roosje verhaald, zoo als mij de Natuur dat geleert heeft; - en die lieve moeder geeft nog al goede regels, als wij ze maar zien willen; ik heb ze, zoo veel ik kon, gevolgd.

* _* *