Gezangen mijner jeugd

51. Aan de meisjes (83) ^51.

Jonge meisjes, hoe rampzalig
Is, voor u, die prille schoonheid,
Die, op uw gevulde wangen,
Op uw welgevormde lippen,
En op al uw leden, schittert;
Hoe rampzalig is die schoonheid,
Zoo gij, wars van blanke kuisheid, ⁷
Hun gehoor geeft, die u vleïen! ⁸
Vliedt, ô Schoonen! vliedt die vleïers!
Luisterd gij naar hunne woorden,
Dan zal ras de bloozende onschuld ¹¹
Uit uw jeugdig harte vluchten.
En, hoe schielijk zal dan de ondeugd
In uw jeugdig harte sluipen!
Neen! ontvliedt die laffe vleïers!
Denkt niet dat zij u beminnen!
Vuige slaven hunner driften, ¹⁷
Volgen zij geen andre wetten,
Dan de wetten hunner driften.
Deugd en onschuld te belaagen,
Al wat heilig is te ontëeren,
Is hun eenigste bedoeling.

51. Aan de meisjes. De nadrukkelijke moralisatie gaat lijnrecht in tegen de anakreontische luchthartigheid die elders in deze bundel domineert; zij past bovendien slecht bij de speelse versmaat. Het taalgebruik zelf (‘blanke kuisheid’, ‘bloozende onschuld’) is sterk retorisch.

7 wars: afkerig.

8 Hun: aan hen.

11 ras: spoedig.

17 vuige: lage.

[p. 67]

 

Neen, gij Schoonen! kent de Liefde! ²³

 

Laat een edeldenkend minnaar

25

U, die drift der groote zielen,

 

In heur groote kragt, doen voelen

 

Kent de Liefde! zij is edel;

 

Deugd en onschuld zijn haar zusters.

 

Maar, dat nimmer luimende ondeugd, ²⁹

30

In den schijn van waare liefde,

 

U, in haare strikken, vange!

 

Schielijk zou uw schoon verflenssen.

 

Schielijk zou de hand der ondeugd

 

't Merk der woedende begeerten, ³⁴

35

Op uw jeugdig aanzicht, drukken!

23 kent: gebiedende wijs.

29 luimende: loerende.

34 woedende: razende.