Gezangen mijner jeugd

15. ****** (25) ^15. aant.

Vergeeten! - Ja! dat was het woord!

Hoe klopt mijn angstig hart!

Zeg Fillis, is mijn droefheid dan,

Voor u, zoo groot een vreugd? -

Vergeeten...! zoo ik u vergeet,

Vergeet mijn hart zich zelf!

Neen! zoo ge u mij ontrukken wilt,

Ontruk mij dan het hart!

'k Ging eenzaam in het olmenbosch, ⁹

15. ******. Het tot achtmaal toe herhaalde vergeeten geeft dit ogenschijnlijk regelmatig-jambische gedicht een ongemeen sterk ostináto. Het felle pathos dat ook op het natuurbeeld zijn stempel zet, voert Bellamy hier wel ver van de speelse koketterie van het rococo. Het handschrift van dit door Francina Baane haar leven lang als een kostbare relikwie bewaard gedicht bevat enkele varianten die duidelijk laten zien, hoe in de gedrukte versie het emfatisch karakter door middel van de interpunktie werd geaccentueerd.

9 olmenbosch: zie nr. 6, vs. I.

[p. 22]

10

Daar zong de Nachtegaal. ¹⁰

 

Hij zong. - Maar! welk een droevig lied!

 

Gewis een treurgezang.

 

Zeg Zanger, riep ik, wil uw Gaê,

 

Dat gij haar ook vergeet?

15

Of zingt gij, met mijn leed begaan,

 

Voor mij een droevig lied?

 

 

 

Vergeeten...! neen! wanneer het graf

 

Mijn koud gebeent besluit,

 

Dan draagt mijn ziel in ruimer lugt,

20

Nog uw bevallig beeld. -

 

Vergeeten...! ach! hoe grieft dat woord

 

Mijn tederminnend hart!

 

Neen! eer ik u vergeeten zou

 

Moest ik vernietigd zijn!

10 Het motief van de treurende nachtegaal, typerend voor de sympathetische natuurbeleving van de preromantiek, vinden we ook bij Rh. Feith, Het Graf (1792), zang II, vs. 270-272: ‘Een enkle Nachtegaal, die in 't geboomte zat,/ En met het avondrood zijn Gaêken had verlooren,/Deed slechts, bij poozen nog, door 't veld zijn treurlied hooren.’ Eerder al verschijnt de nachtegaal in Petrarca's sonnet 270 (‘Quel rosignuol, che si soave piagne’) om de smart van de dichter te verklanken. Cf. voorts M.J.G. de Jong, Spaans klassicisme en Nederlandse romantiek in de literaire fabel en de symboliek van de nachtegaal, in NTg. 54 (1961), p. 327-332. 13 Gaê: wijfje.