Gezangen mijner jeugd

13. Aan Fillis (22) aant.

Petrarcha moge Laura's schoon, ¹

Met Goddelijken zwier, bezingen,

En naar de frissche mirtekroon ³

Der groote liefde dingen:

Laat vrij Neæra's lief gezigt,

Secundus stof tot zingen geeven,

Daar, in zijn lagchend minnedicht,

De zoete kuschjes kleeven: ^5-8

1 De beroemde italiaanse dichter Francesco Petrarca (1304-1374) bezong in zijn Canzoniere hoofdzakelijk zijn onbereikbare geliefde Laura de Sade. Cf. voor het hier tot uitdrukking komende distinktiegevoel van Bellamy nr. 30, vs. 33.

3 mirtekroon: juist als de roos is ook de mirte om zijn liefdewekkende geur aan de godin der liefde, Venus, gewijd; cf. nr. 2, vs. 31.

5-8 Zie over Janus Secundus en Neaera de inleiding, p. XIX.

[p. 19]

 

Dat Poot de fiksche citer stell', ⁹

10

Om van zijn Rozemond te speelen;

 

Of van het stoeïend minnespel

 

Een' dartlen deun te kweelen: ^9-12

 

 

 

Ik zing van Fillis. Zij alleen

 

Is 't waardig voorwerp van mijn zangen.

15

Ik zing van heur bekoorlijkheên -

 

De blosjes van haar wangen!

 

 

 

ô Fillis! mogt mijn teder dicht

 

Bevrijd voor 't woên der eeuwen wezen!

 

Dan zou het jongste tijdsgewrigt

20

Uw lieven naam nog leezen! ^19-20

9 fiksche: WNT III, 4482-4483, zegt: ‘Niet duidelijk is de toepassing op muziek en muziekinstrumenten. Het ligt voor de hand bij fiksche snaren aan strak gespannen snaren te denken, doch zoowel het verband als de andere te noemen plaatsen maken het onwaarschijnlijk dat dit de bedoeling is. Wellicht heeft fiksch in deze plaatsen de bet. zuiver, in sommige kan ook krachtig bedoeld zijn.’; onder de genoemde vbb. bevindt zich ook dit Bellamy-citaat. M.i. betekent fiksch hier ‘bedreven’ en wordt het indirekt gebruikt, gelijk in fiksche kunst = de kunst waarin iemand bedreven is (cf. WNT. III, 4481).

9-12 Poot schreef vier samenhangende gedichten op zijn schone Rozemont (nl. Rozemonts Tovery, Wachten, Herdenking en Gestuit voornemen des dichters); zie zijn Minnezangen, ed. C.M. Geerars, Zwolle 1964, p. 48-53. Bellamy's gedicht heeft hetzelfde viervoetig jambisch metrum met gekruist rijm en dezelfde geleding in vijf vierregelige strofen als Poots Wachten.

19-20 Dat de dichter door zijn vers de naam van de geliefde vereeuwigt, is een veel voorkomende gedachte in het werk van renaissance-dichters als Ronsard, Jan van der Noot e.a.