Gezangen mijner jeugd

10. Aan Fillis (15)

Hoe ver, mijn lieve Fillis,
Hoe ver van u verwijderd
Moet thans uw minnaar zugten!
Ach! waarom zijn de liefde
En 't noodlot niet eenstemmig!
Verrukkingvol gedenk ik ⁶
Nog aan die blijde stonden,
Waarïn ik, trots het noodlot,
Bij u, mijn schoone Fillis,
Het zoet der Liefde smaakte.

6 Verrukkingvol: germanisme?

[p. 13]

 

Ach! waar zijn nu die stonden!

 

't Herdenken: 'k was gelukkig!

 

Maakt dubbel ongelukkig.

 

In 't krieken van den morgen ^13-14

15

Verlaat ik 't logge bed reeds ¹⁵

 

En denk aan u mijn Fillis!

 

'k Blijf op mijn stille kamer

 

Tot aan den sombren avond

 

Steeds peinzend aan mijn Fillis!

20

Straks spreidt de nagt zijn vleugels ²⁰

 

Om 't halve rond der waereld,

 

De slaap sluit aller oogen

 

Maar ik alleen blijf waaken!

 

Bij 't flaauw en somber kaarslicht

25

Herdenkt mijn ziel de vreugden,

 

Die zij welëer gevoelde!

 

Een enkle van die vreugden;

 

Een kuschje van uw lippen,

 

Een blikje van uw oogen,

30

Zou thans, mijn dierbre Fillis,

 

Mij hoogst gelukkig maaken!

13-14 De hier uitgesproken gedachte wijkt sterk af van het levensgevoel in de Anakreontea, waar de overweging: ‘eenmaal genoten geluk is onvervreemdbaar bezit’ elke gedachte aan een toekomstig derven van dit genot onderdrukt. Cf. bijv. volgend citaat (Meerwaldt, p. 40):

Wanneer ik leeg de beker,
Win ik deze éne baat mij,
Gewin, dat dood ook laat mij
Bij aller gang, in 't niet.

In een aantekening bij deze passage herinnert Meerwaldt aan een inscriptie op het graf van Sardanapalus, luidend: ‘Alleen het genoten hebben kan de dood U niet ontnemen’.

15 't logge bed: z.g. indirekt gebruik, gelijk in ‘een luie stoel’ e.d.; zie C.G.N. de Vooys, Nederlandse spraakkunst⁶, Groningen 1963, p. 61, 165, 167.

20 Straks: weldra.
De Nacht (Nyx) wordt in de klassieke mythologie voorgesteld als een in het zwart geklede vrouwengestalte, voorzien van zwarte vlerken waarmee ze de wereld bedekt; zie Pauly-Wissowa XVII, 2, S. 1663.