Pim Pandoer vangt een grijze kat

[p. 94]

Zevende hoofdstuk

De Grijze Kat sluipt steeds maar dwars door ons verhaal heen....

‘Nou,’ mompelde Fer, toen hij die morgen om 'n uur of acht wakker werd. ‘Zo te zien zou je zeggen: oom Bas is er vandoor.’ Hij gaapte eens lekker, draaide zich om en wilde nog 'n uiltje knappen.

Maar de valse bankbiljetten, en vooral de juwelenroof, zaten hem zó dwars, dat hij toch maar opstond.

Hij ging zich netjes scheren en liep naar beneden.

Hij ging ontbijten met Mrs. VanderAA en Suzannette Van der Aa.

Erg veel eetlust hadden ze niet.

Met de kiespijn van Suze scheen het nogal los te lopen, hoewel ze voor de zoveelste keer te kennen gaf, die dag toch beslist eens naar de tandarts te zullen gaan.

‘Maar vóór alles heb ik behoefte aan frisse lucht,’ zei het bleke meisje.

Fer knikte instemmend.

Hij nodigde Suze en ook Mrs. Mary VanderAA beleefd uit om met z'n drietjes een autoritje te maken.

Maar de lady ging niet op dit aanbod in.

Ze wilde beslist thuis blijven. Misschien - je kon immers nooit weten! - kwam er straks goed nieuws over haar diamanten traan.

[p. 95]

‘Maar Little Suzy, ga jij even een luchtje scheppen, kind!’

Dat gebeurde dus.

Fer opende het portier, en Suzy knoopte haar bontjasje dicht.

Plotseling scheen ze zich echter te bedenken.

‘Fer,’ zei ze verlegen. ‘Ik hoop dat je 't me niet kwalijk neemt, maar.... ik zou liever niet gaan autorijden. Ik ben bang dat ik wagenziek word. Daar heb ik wel eens meer last van, en ik ben nu toch al niet erg fit. Na al die vreselijke gebeurtenissen.... O, die arme tante Mary....’

Fer werd ontroerd bij de glinsterende traan van de lieve Suze. Hij zag liever een donderbui van oom Bas....

Hij klapte het portier van de Salamander maar weer dicht.

‘Zullen we een fietstochtje maken?’ stelde Suze voor.

‘Ik vond het gisteren zo heerlijk, daar in die duinen van Oostkapelle. Zou dat ver zijn?’

Ze liepen een eindje de stad in en huurden twee fietsen. Langzaam peddelden ze naar Oostkapelle.

Fer kon nu niet bepaald zeggen, dat hij erg genoot.

Er stond een kille wind, en een fijne motregen prikte hem in het gezicht.

‘O, heerlijk,’ zei Suze verrukt. ‘Die frisse wind doet me goed.’ Ze bereikten het eind van de zandweg, ter hoogte van het eenzaam gelegen huis ‘De Duindistel’.

Hier stapten ze af en liepen een eindje het duinpad op, de fiets aan de hand.

‘Hé!’ lachte Fer. ‘Stap jij rechts af?’

Suze lachte terug: ‘Ja, gek hè? Ik heb het wel eens op de gewone manier geprobeerd, net als alle fatsoenlijke fietsers, maar dan rol ik doodgewoon ondersteboven.’

‘Natuurlijk,’ gaf Fer toe. ‘Precies zoals 'n ander zou vallen, als ie rechts zou op- en afstappen.’

Zo kwam het, dat ze tussen de twee fietsen in liepen: Suze liep links van Fer, vlak naast hem, en ze schenen het allebei wel gezellig te vinden.

[p. 96]

Maar toch viel het niet mee, de fietsen door het mulle zand te duwen, en ze besloten ze maar even neer te zetten en op slot te doen.

Even daarna kwamen ze boven op een duintop.

De Grijze Kat had zorgen.
Waarom zou ik de twee domme schakels gebruiken? Dáár ergens zit m'n oom Sjarel verborgen. Ik heb de juwelen hier, vlak bij me, in m'n mantelzak.
Ik wil niets met die jonker en die domme Isaac te maken hebben.
Ik wil al die briefjes van honderd zelf houden, en ik wil de diamanten met Spin delen. Hij móet 't goedvinden.
Dan gaan we er vandoor. Hij nu meteen, en ik vanavond. Of vanmiddag, als ik er de kans toe krijg.
Dáár.... dáár....! Vlakbij, dáár zit Rode Spin. Ik wil naar 'm toe.... ik wil naar 'm toe....

‘Kijk Fer, ik zie de zee!’ riep Suze luid.

Fer was iets meer naar het noorden gelopen, omdat daar de duinen niet zo hoog waren.

Hij wilde namelijk ook graag even doorwaaien aan het eenzame strand.

Hij keek op naar het meisje, dat hem vanaf een hoge duintop toeriep.

‘Loop jij die kant op, Fer,’ riep Suze luid boven de zoevende wind uit. ‘Dan kom ik daar bij je. Wie er 't eerst is!’

‘Goed,’ lachte Fer. ‘Ik ga al.’

Suze zwaaide met haar hand en keek nog even toe, hoe Fer Donkers met grote stappen het lage duin over rende, op weg naar het strand.

Met grote stappen rende de Grijze Kat de duinhelling af. Niet naar de zeezijde, maar naar de landzijde.

[p. 97]

Hijgend kwam zij bij de ingang van Bunker 424-850.
Voorzichtig sloop zij naar binnen.
Het was er muf, en somber, en.... leeg!
‘Oom Sjarel!’ fluisterde ze opgewonden.
‘Oom Sjarel! Spin! Rode Spin, ik ben 't, Grijze Kat! Ik hèb de spullen....’
Het bleef doodstil.
Grijze Kat hoorde alleen het hijgen van zichzelf.
Ze friemelde zenuwachtig met een langwerpig, plat doosje, in een gekleurd papiertje gewikkeld. Er stond alleen maar op gekrabbeld: Voor R.S.
Maar R.S. was niet in de bunker.
Grijze Kat fluisterde nijdig: sukkel....
Daarna: hij is hier misschien vlak bij.
Hij heeft me misschien samen met Fer Donkers gezien. Hij zal zó komen....
Ze stak een Lucky Strike op, knapte zenuwachtig het lucifertje aan kleine stukjes, en na twee halen gooide ze de sigaret weg.
Ze durfde niet langer te blijven, en verliet haastig de Bunker 424-850.
‘Aha!’ fluisterde Rode Spin. Nog geen vijftig meter verder zat oom Sjarel naar de Grijze Kat te loeren, vanuit zijn tijdelijk verblijf Bunker 428-851.
Grijze Kat sloop - lenig als een kat - de duinhelling op, in de richting van het strand.
‘Aha!’ herhaalde Rode Spin grimmig. ‘Zie je wel! Ik heb dat katje nooit vertrouwd. Haha, die wilde me vast en zeker een kool stoven, samen met haar nieuwe vriend Pim Pandoer. Hahaha, Rode Spin is je te slim af, katje....’

‘Waar bleef je nou?’ vroeg Fer, die juist weer tegen het duin opgeklauterd was.

‘O zeg!’ lachte Suze hijgend, ‘wat 'n domkop ben ik, hè?

[p. 98]

Kijk.... die kant, hè? Laat ik nou precies de verkeerde kant opgelopen zijn? Maar.... pfff.... ik bèn er, hè?’

Ze liepen een eindje langs het strand.

‘Wat ben je stil,’ vond Fer.

‘Ja,’ zei Suze witjes.

‘Je kies?’

‘Ja,’ huilde ze bijna.

‘Kom,’ gebood Fer. ‘Nu geen poespas meer: we rijden terug naar Vlissingen, en je gaat mee naar de tandarts....’

‘Ja’, zuchtte de kleine Suze.

Ze fietsten terug naar Vlissingen. Regelrecht naar een tandarts. ‘Ik breng je weg, net als een klein kind,’ lachte Fer.

Hij bracht haar inderdaad helemaal tot in de wachtkamer, waar zeven mensen vóór Suze op hun beurt zaten te wachten. Suze ging ook maar op een stoel zitten. Met haar droevig kiespijngezicht paste ze precies bij de andere patiënten.

‘Ik ga de fietsen wegbrengen, hoor,’ zei Fer. ‘En tot straks, Suze. In het hotel wacht ik op je. Sterkte hoor.’

‘Dank je Fer,’ zei Suze, en ze gaf een lief lachje terug.

Het lachje van een echt boerinneke met kiespijn.

Ha, dacht de Grijze Kat. Wat moet ik hier in die wachtkamer doen? Ik heb helemaal geen kiespijn.
‘Ik wacht toch nog maar even’, zei Grijze Kat tegen de andere kiespijnpatiënten, en ze verliet op fluwelen pootjes de wachtkamer.
Er was niets aan te doen....
Ze voelde zich niet op haar gemak, als ze tegen de bevelen van haar edele oom inging.
Daarom liep ze tòch maar regelrecht naar het logement van Jonkheer Harry, in de St.-Jacobstraat.
‘Alles safe?’ vroeg de jonker, zonder haar behoorlijk te groeten.
‘Asjeblieft,’ antwoordde de Grijze Kat kattig. Ze reikte

[p. 99]

een klein pakje over, gewikkeld in gekleurd papier.
‘Hoeveel heb je d'r voor jezelf uitgepikt?’ vroeg de jonker wantrouwend.
‘Niets,’ antwoordde Grijze Kat. ‘Ik weet hoe gevaarlijk dat is. Ik zou die dingen nergens kwijt kunnen. Veel plezier d'r mee.’
‘Waar zijn de meiers?’
‘Die houd ik,’ snibde de Kat. ‘Ik zou zeggen, dat ik er wel wat beters voor teruggeef, niet?’
De jonker kon hier niets op zeggen.
‘Met welke trein vertrek je?’ vroeg hij.
‘Ha,’ lachte de Kat. ‘Denk je dat ik gek ben? Dat zou mooi verdacht zijn, niet? Ik blijf. Ik moet m'n tante troosten. Half vier moet je aan de Boulevard zijn, hè? Evertsen. Groeten aan de Moker, die sukkel. Ajuus.’
‘Eh.... Suze....,’ begon Harry weer.
Maar de Grijze Kat was al weg.

‘En?’ vroeg Fer nieuwsgierig, toen Suze van de tandarts terugkeerde.

‘Viel mee,’ zei ze opgelucht. ‘Verdoofd, en toen geplombeerd, en volgende week terugkomen, of anders naar m'n eigen tandarts gaan.’

De tafel voor de lunch stond gedekt voor vier personen. Ze lunchten met hun drieën, want Bas Baanders was niet aanwezig. Ze aten langzaam.

‘Ongelukken, hele rijen ongelukken gaan er gebeuren,’ klaagde Mrs. Mary VanderAA steeds maar.

Fer keek verbaasd op. Me dunkt, er wàren toch al ongelukken genoeg gebeurd. Moest er dan nog meer gebeuren?

‘Het is traditie,’ vertelde de lady angstig. ‘Al wie onze Diamanten Traan onrechtmatig bezit, zal ongelukken brengen.’

‘Ja, ja,’ knikte Fer, die vreesde dat het hele verhaal weer op de proppen zou komen. ‘Dat hebt u al....’

[p. 100]

‘No, no, nee Sir,’ zei de lady. ‘Er zijn nog véél meer ongelukken gebeurd.

Vroeger is hij eens gestolen door de butler van mijn oma. Dezelfde dag werd de butler door een dolle hond gebeten, en hij stierf.’

Fer sneed zijn broodje door.

‘En daarna is hij nog eens gestolen door een dienstbode van mijn oma. Het arme kind kreeg nog dezelfde week een ongeluk. Ze viel van de trap, toen ze de ramen zeemde, en nou is ze dood. O, o, ongelukken en rampen. Very, very grote r.... r.... rwrwrampen....’

In het Engels snikte ze toen verder.

Nou, dacht Fer, erg gezellig kan ik het hier niet vinden. Hij keek naar buiten.

Die schepen bleven ook maar varen.

Tien miljoen kleine druppeltjes van de motregen speelden krijgertje op de spiegelruit.

‘Ober!’ riep Fer plotseling. ‘Waar is meneer Baanders?’

‘Boos, meneer, zeer boos weggelopen,’ verklaarde de ober. ‘Hij is hier even geweest, en hij vroeg mij of er nog valse diamanten en glazen briefjes van honderd gevonden waren, meneer. En toen ik zeer beleefd zei, dat ik hem niet begreep, zei hij.... met uw verlof, meneer Donkers, maar hij zei doodgewoon dat ik een stommerd was. En toen liep hij weg, meneer, en wij allen vreesden dat de deur uit de hengsels zou vliegen.’

‘Dank u, dank u,’ zei Fer.

Er verliep een half uur. Een uur. Bas keerde niet terug.

Fer belde het politiebureau op.

‘De heer Baanders heeft het slecht getroffen, meneer Donkers’, zei de stem aan de andere kant beleefd. ‘Hij is hier al drie keer geweest voor de heer Van Dijk, maar hij trof hem steeds niet thuis.’

[p. 101]

‘Zo,’ antwoordde Fer.

‘En de laatste keer ging de heer Baanders zeer onstuimig weg, meneer. We waren bang, dat de deur....’

‘....uit de hengsels zou vliegen,’ vulde Fer aan. ‘Dank u wel, meneer.’

Fer ging naar de dames.

‘Ik ga oom Bas zoeken, dames,’ zei hij.

Hij stond al bij de deur, maar hij bedacht zich.

Hij liep naar de telefooncel en belde 005.

Hij gaf een telegram op.

‘Met Vlissingen, juffrouw. Boulevard-Hotel... nummer drie - één....’

Hij gaf het telefoonnummer van het hotel op en dicteerde zijn telegram.

‘Voor mevrouw Baanders, Imbosch, Arnhem. Hebt u 't? Tekst: komen voorlopig niet thuis. Afzender: Fer. Ho, nee, juffrouw. Doorstrepen die afzender, alstublieft. Dus: komen voorlopig niet thuis. Afzender: Pim. Ja, Pim. Hebt u 't?’

De juf had 't.

Fer vroeg nog even naar de kosten van het telegram, en betaalde die aan de ober.

Toen verliet hij zeer uit z'n hum het hotel.

De deur bleef echter netjes in de hengsels zitten....

Hij liep naar de Salamander, die trouw stond te wachten, bedekt met glinsterende motregen-druppeltjes.

Langzaam reed de Salamander weg.

Waarheen? Dat wist Fer zelf niet. In ieder geval moest hij oom Bas zoeken, want als die zo zwaar uit z'n hum was, moest je oppassen. Dan konden er werkelijk wel eens ongelukken gebeuren, óók.... al hadden zij warempel toch héus niet de Diamanten Traan gestolen!