Opstellen Verzamelen
Waarom geen opstellen verzamelen? Zoals oude uurwerken, tinnen soeplepels, kinderspeelgoed. Het hoeft niet mooi, niet belangrijk te zijn. Waarom dan, als men teksten verzamelt, zich uitsloven om hun actuele waarde aan te tonen, om te laten zien hoe goed ze zich tegen de tijd hebben verdedigd. Zoals die van een versleten pop, heeft de actualiteit van een tekst vele kanten. Een tekst bestaat. Hij kan ter hand genomen, bekeken, gekeerd, gedraaid en dus ook verzameld worden. Van alles kan men er bij verzinnen. Ook zonder lezer, kunnen teksten tegen de draad van de geschiedenis in naast elkaar op het schap worden geplaatst, een geheugen dat nergens bij hoort.
Opstellen verzamelen is ze herschrijven, ze, zonder één woord te veranderen, een betekenis toekennen die ze niet hebben, alleen maar door ze op te vissen, door die verdwenen letters op vers papier te vangen. Zo kunnen uit aangespoeld wrakhout figuren ontstaan die op vele manieren te lezen zijn.
De opstellen die hier verzameld worden, zijn al schrijvende ontstaan, onder druk van omstandigheden die om een tekst vroegen. Ze zijn voor een dag, een week, hooguit een maand geschreven. Ze zijn niet bestemd om bewaard te worden. Ze behoren tot het ogenblik dat in het schrijven zelf wordt gemaakt en weer opgeheven. Het schrijven wordt meegenomen in de stroom van het geschrevene, zoals een woord in een gesprek. Het probeert het even open te scheuren, het voorthollende betoog even op te houden en de draad ervan te verbreken om op adem te komen, een leegte open te houden, maar het weet dat er alleen geschreven kan worden om het schrijven aan de gang te houden en het niet in de donkerte van het bestaan te laten verdwijnen.
Schrijven is niets, maar in het schrijven ontstaat een wereld, een stroom, waarin men kan ondergaan, waarin men zich kan verliezen. Schrijven om te kunnen vergeten en vergeten worden, om in een tekst te bestaan en te verdwijnen, om de tekst te laten bestaan. Het gaat om de tekst, niet om de auteur.
Niemand zal beweren dat teksten beter worden met verouderen. Ze rijpen niet meer in de fles. Maar juist omdat ze zo ogenblikkelijk zijn, worden ze voor de verzamelaar interessant. Hij kan er de stroom van de tijd, ook de recente tijd, aan aflezen. We vergeten immers heel vlug en heel graag het verleden dat in teksten onbeschaamd openligtā”
Geert Bekaert
Auteursrechtelijk beschermd