Verstrooide gedichten uit vroeger en later tijd (1831-1861)

[p. 65]

Lydia.
(Corn. Gallus toegeschreven.)

Lydia, bella puella, candida etc.

Zoetlief meisjen, zacht en schoon,
Aller blanke meisjens kroon,
Die, wanneer gy 't hoofd verheft,
Ieder lelie overtreft,
Rozenwit, van rozengloed
Zacht doorschenen, wijken doet,
En by 't sneeuwit van uw hand
Geel maakt d' Indische' elpentand:
Schuif dat blonde hair terug
Naar 't albast van nek en rug,
't Welig hair, het golvend goud,
Dat geen snoer bedwongen houdt;
Sla, sla neêr dat lieflijk oog,
Onder d' effen wenkbraauwboog,
Boog die 't oog zoo zacht omringt,
Als een wolkje' een star omkringt;
Wend, wend af die poezle wang,
Veel te lieflijk voor mijn zang,

[p. 66]

 

Wang wier gloeiend inkarnaat,

 

Zacht in rozen overgaat,

 

Wang wier roos zich weer verliest,

 

Waar zy in de sneeuw bevriest;

 

Spits veeleer den zachten tip

 

Van uw bloedkoralen lip,

 

Geef veeleer een overvloed

 

Van uw kusjens zacht en zoet,

 

Neem de torteltjens in 't groen

 

Tot een voorbeeld van uw doen, -

 

Neen toch! want ge ontscheurt my dus

 

Half mijn ziel met elken kus;

 

Gy ontsteelt my 't hartebloed,

 

En betaalt met enkel gloed!

 

Laat, laat af! wat moordt gy my!

 

Ziet gy niet wat pijn ik lij'?

 

Berg, verberg dat boezemschoon,

 

Oogverlokking, bloementhroon,

 

Waar een hartjen onder slaat,

 

Dat ons allen smachten laat,

 

Dat ons allen branden doet,

 

Maar van vruchteloozen gloed.

 

Liefste! zie mijn kwijnen aan;

 

Zeg, wat heb ik u misdaan,

 

Dat gy me eerst ten halven doodt,

 

En den stervenden verstoot?

1832.