Verstrooide gedichten uit vroeger en later tijd (1831-1861)

[p. 124]

Maartjen van Schalkwijk.

Maartjen ging met Kees uit hooien;

Zoen je, zei hy, nou my niet,

Al de roken, die je ziet,

Zal ik op je leden gooien.

Maartjen zei: ‘'t is jou gegund,

Doe wat jy niet laten kunt.’

Maartjen ging met Kees uit rijden,

Op een hooge, hooge sjees;

Geef je nou geen zoen, zei Kees,

'k Laat je voor de wielen glijden!

Maartjen zei: ‘'t is jou gegund,

Doe wat jy niet laten kunt.’

[p. 125]

 

Maartjen ging met Kees uit varen,

 

In een smalle, smalle schuit.

 

Geef me een zoen, riep Keesjen uit,

 

Of ik smijt je zóó in 't Sparen.

 

Maartjen zei: ‘'t is jou gegund,

 

Doe wat jy niet laten kunt.’

 

 

 

Maartjen, zei hy, jy hebt grillen,

 

'k Droomde dat je van me hiel...

 

‘'k Doe 't ook,’ lachte ze, ‘in me ziel;’

 

Kees dacht: Zy schijnt niet te willen,

 

En toch weet ik niet een man,

 

Die van haar meer houden kan.

 

 

 

Hoor reis, zei hy, lieve Maartjen!

 

'k Heb op jou mijn zin gezet;

 

Als jy zelf het niet belet

 

Wou ik spreken met je Vaârtjen.

 

Maartjen zei: ‘Nou ben je een man!

 

Doe wat jy niet laten kan.’