Het dagboek van de student Nicolaas Beets, 1833-1836

[p. 162]

Leiden, woensdag 3 juni 1835

Leiden 3 Juni 1835.⁶⁵² Woensdag.

In den vroegen morgen afscheid van mijn Kaapschen vriend Dr. Biccard met heel zijn gezin.⁶⁵³ Zaterdag zeilt hij met het Engelsch schip Colombo Kapit. Mac. Kennel, van London naar Kaapstad.⁶⁵⁴

[Zie Camera Obscura Verre Vrienden]

652 Zie bijlage nr. 17.

653 Breestraat 25. Voor een beschrijving van het afscheid zie bijlage nr. 17. Later verwerkt in ‘Verre Vrienden’ in de Camera Obscura.

654 Beets had al eerder afscheid genomen van de familie Biccard, die in september 1834 naar Parijs was vertrokken. Op 21 september 1834 schreef hij in het Album amicorum van Augusta Wilhelmina Magdalena Biccard-Thalman het gedicht ‘Aan Mevrouw Biccard’:

O, Vraag niet of mij de eer verheugt,
Indien Gij hier mijn schrift begeert, -
Maar daar is droefheid in die vreugd,
Ze is wreed voor dien zij streelt en eert. (etc.)

(UBL Ltk Beets vrl. nr. 100). Diezelfde dag had François Biccard aan Beets een door hemzelf vervaardigde aquarel van een musketier geschonken, met als opdracht: ‘Amicissimo N. Beets, in memoriam sui dedit Dr. F.L.C. Biccard. Lugdun. Batav. d. 21. Septembr. 1834.’
(Aan mijn vriend N. Beets, hem als herinnering geschonken door Dr. F.L.C. Biccard, Leiden 21 september 1834). (UBL Ltk Beets Correspondentie). Beets antwoordde op 22 september met een afscheidsgedicht:

Farewell! - a word that must be and hath been. - Byron.
Het lot treedt tusschen u en mij; - wij moeten scheiden,

Hoe gaarne wij 't anders wenschen zouden. 't Vreedzaam Leyden,

(Atheen van Holland en geleerdheidskweekschool) moet

Nu daar 't U kroonde met drie-dubblen doctorhoed,

Door U zich weldra zien verlaten; - uit onze oogen,

Verliezen we U voor lang, en zoo we U weerzien mogen,

't Zal kort zijn, en voor 't laatst, en slechts ten afscheidsgroet.

Dan zal een woeste zee zich tusschen ons verheffen,

En 's aardrijks gansche breedte ons scheiden... voor altoos!

Zoo'n scheiding komt het naast aan die 't bevel des doods!

Van vrienden vergen kan, voor harten die 't beseffen,

Is in dat afscheid meer dan door 't verscheurd gemoed,

Zich in 't bedrukt Vaarwel te samenvatten doet;

Maar poge 't ook zijn zucht door meerdere te openbaren,

't Is vruchteloos, - daar 't niets voldoender, - en hoe fel

Gevoel gekweld wordt - ach, geen woorden die 't verklaren,

Daar is er geen dan 't kort - koud - smartelijk - wreed Vaarwel!

Vaarwel! U roep ik toe - God weet dat ik 't meene,

En hoeveel meerder dan ik uitdruk in dat woord.

Want al mijn wenschen vloeien samen in dat eene, -

Gedenk soms mijner, schoon gij van mij ziet noch hoort.

U lot zij helder als de hemel, die het oord,

Het heerlijk oord van uw geboorte toelacht. - Vrinden,

Zult gij op iedren hoek der wentlende aarde vinden,

Behoeft ge er in Euroop - beschik! - gij hebt mijn woord.

(Afgedrukt in een boekje zonder titel over de familie van Oosterzee, blijkens het voorwoord geschreven door N. van Oosterzee, 's-Gravenhage 1961, pp. 64-65).