Madelieven

[p. 99]

Fingal's grot.
(Staffa. Hebriden.)

Als om den hoogmoed af te wijzen

Op menschelijke kunst en vlijt,

Deed hier natuur een Dom verrijzen

Aan de eer haars Scheppers toegewijd.

Neen! met geen ander doel verhoogen
De trotsche zuilen hier de bogen;

Neen! met geen ander oogmerk ruischt

De branding, die hier kookt en bruischt,

En, bij ontzagbre tusschenpoozen,

Uit dit eerwaardige gewelf

Een weergalm lokt van wat zij zelf

Heeft tot haar eeuwig lied gekozen,

Een weergalm van veel schooner klank

Dan orgeltoon of koorgezang.

[p. 100]

 

Wel mag, van uit het schuim der baren,

 

Dit heiligdom op 't uwe staren,

 

Iöna! en uw trotsche kerk,

 

Van heerlijkheid tot puin vervallen! -

 

O Zoon des stofs! verleer uw brallen!

 

Dit was uw, maar hier is Gods werk.’

Naar Walter Scott.

Van het onbewoonde Staffa, dat zich 120 voet boven de oppervlakte der zee verheft, ziet men in de verte Iona, een ander eiland der Hebriden, dat ook den naam van het Heilig Eiland draagt, in het Gaelsch I-Colm-kill, (bedorven voor Ii-Cholum-Chille) d.i. Eiland van Columba's cel. Hier landde, in de 6^e eeuw, uit Ierland deze in deze wateren eerste, apostel des Christendoms; en sedert werd het een eiland vol ‘volks, vol kloosters en vol kerken;’ ook vooral vol graven van doorluchtige personen, die in dien heiligen grond begeerden te rusten, waarvan de merkwaardige, en deels zeer schoone overblijfselen nog te zien zijn. De belangrijkste zijn die der eenmaal prachtige hoofdkerk. - Zie mijn klein geschrift: Iona, Amst. 1861.