Korenbloemen

[p. 169]

Verpoozing.

't Bezig leven sleept my voort

Met zijn last en lusten;

Laat my, in dit lieflijk oord,

Van mijn zorgen rusten.

Vriendschap opent my dees deur,

Tusschen loof en bloesem;

Rozen van de zoetste geur

Draagt zy aan haar boezem.

Onder 't half verborgen dak,

Lachen vreugde en vrede:

Zoo my hier een doren stak,

'k Bracht die zelf dan mede.

Voedsel zal hier aan 't gemoed

Noch den geest ontbreken,

Waar men van 't waarachtig Goed,

't Echte Schoon kan spreken.

[p. 170]

 

't Woord des Heeren vind ik hier

 

Tot mijn troost en stichting;

 

'k Breng er zelf een deel of vier

 

Waarheid en verdichting.

 

 

 

Mooglijk wordt een enkle maal

 

Eigen dichtgeest wakker,

 

Als ik langs het mastbosch dwaal

 

Of den boekweitakker.

 

 

 

Mooglijk... maar geen plannen, neen!

 

t' Huis moog 't werk mijn lust zijn.

 

Rusten kom ik hier alleen;

 

En de rust moet rust zijn.

Zeist, 1853.