Korenbloemen

[p. 92]

Thuiskomst van het eenjarig Koosjen,
na een afwezigheid van vier weken.

Komt gy in mijn huis weerom,

Lieve, kleinste spruit?

Moest gy, op uw ouderdom,

Reeds zoo lang daaruit?

Speenden wy u, niet alleen,

Na een maand of elf,

Van uw moeders boezem, neen!

Zelfs ook van haar zelf?

Heb ik u met pak en zak

Aan de deur gezet?

Zeide ik: Zoek uw eigen dak,

En uw eigen bed?

[p. 93]

 

Moest gy zorgen voor uw brood,

 

In dees duren tijd?

 

Neen, die proef was al te groot,

 

'k Had wat dikwijls spijt.

 

 

 

'k Heb wel honderdmaal gedacht,

 

Midden in mijn werk,

 

(Ook een enkle maal by nacht):

 

't Is wat al te sterk.

 

 

 

'k Ben geen weeke vader: neen,

 

Lasteraar die 't zeit!

 

Maar uw leeftijd, naar 't my scheen,

 

Maakte een onderscheid.

 

 

 

Somtijds dacht ik: 't Arme kind

 

Denkt misschien met smart:

 

Ik word niet met al bemind

 

Door mijn Vaders hart!

 

 

 

Waar zy haars gelijken ziet

 

By haar ouders haard,

 

Denkt zy telkens met verdriet,

 

Aan mijn wreeden aart;

 

 

[p. 94]

 

Broeit er in haar jong gemoed

 

Vast een stil verwijt;

 

Zegt zy: Vader meent het goed,

 

Maar is liefst my kwijt.

 

 

 

'k Dacht dat vuur nog aangevuurd,

 

Door het boos gepraat

 

Van de meisjens uit de buurt....

 

En ik wist geen raad.

 

 

 

Kwam, zoo dacht ik, 't kind ooit weer

 

Onder Vaders dak,

 

'k Wist wel wie er nimmermeer

 

Van vertrekken sprak!

 

 

 

Doch de haat, dit was my klaar,

 

Zat u reeds in 't bloed:

 

By dien gierigen barbaar,

 

Zet gy nooit weer voet!

 

 

 

Maar daar zijt ge. Welkom hier!

 

Dank dat gy er zijt!

 

Met die oogjens vol pleizier,

 

Zonder één verwijt.

 

 

[p. 95]

 

Met dien vriendelijken lach

 

Op die lieve koon,

 

Dien ik in mijn droomen zag,

 

Maar nog eens zoo schoon!

 

 

 

Met die armtjens uitgebreid

 

Naar ons gantsch gezin....

 

't Staat u open, lieve meid!

 

Kom er maar weer in.

 

 

 

Kom maar weder aan den disch -

 

(Jongens, schik wat op!)

 

Waar des noods een plaatsjen is,

 

Op mijn knie, mijn pop!

 

 

 

Daar 'k u eindlijk wederzie,

 

Houd ik u ook hier;

 

Hebben wy nog brood voor drie,

 

't Is er ook voor vier.

 

 

 

Zelfs geloof ik, kleine meid!

 

Is 't er op gemunt,

 

't Bedtjen ligt nog wel gespreid,

 

Waar gy slapen kunt.

 

 

[p. 96]

 

Schoon sints dagen aan 't verdriet

 

Van 't gemis gewend,

 

Moeder, denk ik, treurt toch niet

 

Dat ge er weder bent.

 

 

 

Kijk, Maria en de broêrs

 

('k Merk het aan 't gekus)

 

Zijn alvast nog niet jaloersch

 

Van de kleine zus.

 

 

 

Allen zijn zy ziek geweest,

 

Met Mama en my;

 

Thands is 't haast herstellingsfeest,

 

Gy behoort er by.

 

 

 

Daarom dan in vredes naam,

 

Blijf nu waar gy zijt -

 

Zeegne God ons al te zaam,

 

Voor een langen tijd!

28 October 1847.