Korenbloemen

[p. 84]

Weerhaan-wijsheid.

Temporibus cedere semper sapientis est habitum.
Cicero.

‘De ware wijsheid is zich naar de omstandigheden

Te schikken.’ Dat 's een spreuk van Romes redenaar.

Dies diende, voor een tijd, Pompejus aangebeden,

En Cesar, na diens val, verheerlijkt; dat is klaar.

Nu, 't is ook veiligst by den winnaar; en in zegen

Wordt immers liever dan in nederlaag gedeeld?

Een kroontjen lacht het hart wel eens zoo aardig tegen,

Als traan, of schaamteblos die door de wangen speelt.

De zon gaat op! Bid aan! - Zie, zie haar hooger stijgen!

Kraai al wat kraaien kan, haar morgenglorie uit. -

't Is avond, en zy daalt. - Zwijg! Wijzen voegt het zwijgen. -

Zy zinkt, gaat onder! - Foei, nu dient zy uitgefluit.

Op nachtuil, 't is hoog tijd! - De maan schijnt op te komen....

[p. 85]

 

Is 't waarheid! Is zy vol? Wy smelten reeds in lof.

 

Zy naakt Orion. Hoe? Zy schijnt zijn knots te schroomen....

 

Haar wang verbleekt... Houd op! Daar is geen lovensstof. -

 

Dus laken? - Niet zoo snel! Daar is een soort van loven

 

Met laken ondermengd; waar past dat, zoo niet hier?

 

Zoek Nieuwland middlerwijl. Maar neen! de Maan haalt boven!

 

Weg laffe starpoëet! Uw lichtheld deugt geen zier.

 

Lang leef de Maangodes! - Wel mag het haar bekomen;

 

Ziet gy dat wolkenheir? Haar neêrlaag is gewis.

 

't Rukt aan, verdikt, verwint, heeft alles ingenomen....

 

Het rijk der Maan heeft uit. - Lang leef de Duisternis!

 

Hoe was 't ook mooglijk dat we aan 't licht ons zoo verwenden?

 

Verblinding hield ons aan een ijdlen glans geboeid.

 

Verga en Zon en Maan en duizend sterrenbenden,

 

Het Duister is 't alleen, waarvoor ons hart ontgloeit.

 

Ach, zotte schouwburgpronk met gloed en straalgeflonker,

 

Die de oogen afmat en 't gevoelig brein ontsteekt:

 

Hoe veilig tasten we om in 't hartverkwikkend donker,

 

En knijpen wien 't ons lust, terwijl geen schepsel 't wreekt.

 

Wat 's dat? Een purpre gloed verschijnt aan de oosterkimmen,

 

De lucht wordt klaar en blaauw. Wat of dat worden zal?

 

Dat is ‘de blonde Auroor;’ haar ‘rozenvingren’ glimmen....

 

Verwacht de Zon eerlang met scepter, kroon, en al. -

[p. 86]

 

Dat 's leelijk. - Niet in 't minst. Al toonden wy gehechtheid

 

Aan duisternis en nacht, wat maakt dat uit, gantsch bloed!

 

Belijd die dwaling met wat nagemaakte oprechtheid:

 

Die grijns is overal voorhanden, en staat goed.

 

 

 

Ach, 't kost zoo veel niet zich in 's warelds spel te schikken.

 

Zoo knie en rug en tong maar meê wil, en 't verstand

 

Den juisten tact bezit der gunstige oogenblikken,

 

Het maakt u meester van de meesters van het land.

 

‘Ja maar 't geweten?’ Wat geweten? Zulke dingen

 

Zijn overbodig; moeit ge u daarmeê? Lieve man!

 

Wat beeldt uw hart zich in? Wy zijn geen hemelingen

 

Maar nog op de aarde thuis. Daar gaat het.... zoo als 't kan.

 

Volhardt gy? Ban u dan uit onze samenleving.

 

Gewetens zijn niet op de hoogte van den tijd.

 

Wy dulden veel; maar voor gewetens... geen vergeving!

 

Zy zijn behoudend, achteruitgaand, en, in spijt

 

Der wetenschap, geheel niet vatbaar voor ontwikkelen.

 

't Geweten acht ik niet rein menschlijk; niet geschikt

 

De menschheid op de baan haars strevens aan te prikkelen -

 

‘Maar God heeft, dunkt my toch...’ Van God dient niet gekikt.

 

Of wilt ge een God, en ons de ware godsdienst toonen,

[p. 87]

 

Ze is liefde, en anders is 't geen godsvrucht zoo 't behoort.

 

Wat zegt uw Bijbel? ‘Zoet en lieflijk is 't dat zonen

 

Van 't zelfde huisgezin als broedren' en zoo voort.

 

En daarom, plaag ons niet met wat wy stelsels heeten;

 

Wees lieflijk; geef en neem, en knel u in geen keurs....

 

 

 

Dat is: Vertrap het Recht, om meer en beter te eten,

 

Verzaak Gewisse en God, maar nimmermeer uw beurs.