Gedichten. Nog eens winterloof en Dennenaalden

[p. 173]

Johannes Petrus Hasebroek
overl. 29 Maart 1896.

Gij ‘bleeft nog wat’, nog jaren lang,¹⁾

Maar kondt niet àltijd blijven;

Geen vriendenwensch, geen dichterzang

Kan tegen 't lot beklijven.

Uw kwaal nam toe, uw kracht nam af

Een reeks van bange dagen

Gesleten met den voet in 't graf,

En - de ure was geslagen.

Eén snik - en, wat geen tijd vermocht,

Geen zestig jaren konden,

Wat ons zoo innig had verknocht

Was door den dood ontbonden.

Nu is er scheiding in ons lot,

En staat, en zielservaren:

Aan u, de heerlijkheid bij God,

Aan mij, u na te staren.

Godlof! Dit kan ik, zonder pijn,

En voel mij kracht verleenen.

Hartstochtelijk mag de smart niet zijn

Van grijsaards die beweenen;

Hun tijd is kort, hun troost is groot:

Eén forsche greep, éen zachte stoot,

Een kús van d'Engel van den dood,

Mijn Jonathan, kan ons hereenen.

1) ‘Och, blijf nog wat!’ had ik hem in 1883 toegezongen.