Gedichten. Nog eens winterloof en Dennenaalden

Bij Clara's graf.

Ontslapen tot de rust van 't graf!....

Nu staan we u af,

Aan 't graf niet, maar aan God hierboven!

Aan God, die u doorlouterd heeft.

En wien gij, onder alles bleeft

Beminnen en gelooven.

Rust zacht, door gade en kroost betreurd;

Ook mij gescheurd

Van 't hart, zoo teêr aan 't uw' verbonden!

Ik heb u, als een Eigen kind,

Met Vaderlijke trouw bemind;

Nn hebt gij, door den besten Vrind,

In 't Gòdlijk Vaderhuis, uw plaats bereid gevonden.

Maar 't hart van goud, de heilge gloed,

De lijdensmoed,

Die christen helden-moed mocht heeten,

De vonkling van uw rijken geest,

't ‘Lief schepsel,’ dat ge ons zijt geweest,

Wordt door geen onzer ooit vergeten.