Gedichten. Nog eens winterloof en Dennenaalden

Gezegende staat.

Als, met het leven onder 't hart,

Het Moeder-hart

Zichzelf gewaar wordt, diep bewogen,

Nooit schooner lach om bleeken mond,
Nooit dankbrer traan dan in dien stond,

In stralende en straks biddende oogen.

Het diep geluk maakt haar bedeesd.

Zij hoopt, - maar vreest

Aan 't zoet verwachten toe te geven.

Haar blijdste ontroering maakt haar bangst
Maar heel haar wezen is verlangst,

En in de Toekomst heel haar leven.