Gedichten. Deel 2

Elk vogeltje zingt zoo als 't gebekt is.

De kraai dacht altijd dat hij kraste;

Maar, op het jongst poëtenmaal,

Toevallig vliegend door de zaal,

Hoort hij dit spreekwoord, dat hem paste;

Dies vloog hij naar den nachtegaal,

Om hem het lidmaatschap te vragen
Van 't groot concert van bosch en hagen.

De zanger sprak: Mijn lieve hart,

Gij zijt een deftig heer in 't zwart,

En zeer beroemd door 't disputeeren;
Maar schaatren, orglen, kwinkeleeren,

En galmen over bosch en veld,

Met een geluid dat trilt en zwelt,

Dat schuilt zoowaar niet in die veeren! -

Zwijg, riep de kraai, verwaande gek!

Dat kweelen, orglen, schaatren, schallen,
Kunt gij niet slechts, wij kunnen 't allen,

En ik ook; want ik heb een bek.