Gedichten. Deel 2

Simeon.
Luk. II. v. 25-35.

I.

Hooge jaren,

Grijze haren,

Kracht uit God,

Zijn, o Simeon, uw lot!

Neergebogen

Op uw staf,

Slaat gij de oogen

Naar uw graf.

't Heerlijkst hopen

Staat u open,

Na den dood:

Zaligheid in Abrams schoot.

Maar te voren

Zal uw oog

't Licht zien gloren

Van omhoog.

Eerst nog zullen

Zich vervullen,

Hem ter eer,

De beloften van den Heer,

En uw blikken

Aan 't gezicht

Zich verkwikken

Van dit wicht.

B.

II.

Als Simeon, van grijsheid stram,

De moederlijke Maagd ontmoette,

Het Kindeken in de armen nam,

En met een blijden glimlach groette,

Daar hief zijn mond den lofzang aan,

Tot eere Gods, die hem gespaard had
Totdat zijn oog zich nog verklaard had

Aan 't Licht, der wereld opgegaan.

[p. 170]

 

‘Nu laat ge, o Heer! den stromplende' Oude

 

In vrede heengaan naar uw woord,

 

Nu hij uw Zaligheid aanschouwde,

 

Die al de volkren tegengloort;

 

De heldre Zonne, die den Heiden

 

Zal schittren in 't verblind gezicht;

 

En, ze overstralend met haar licht,

 

De glorie Isrels uit zal breiden.’

 

 

 

B.

III.

Als de Moeder hem ziet, en haar oor door zijn lied

Wordt gestreeld in het diepst van haar harte;

Daar bevangt haar een schrik, want een donkerder blik

Van den grijsaard bedreigt haar met smarte.

‘Zie,’ dit is 't wat hij meldt: ‘dit uw kind wordt gesteld

Tot een aanstoot in Israels streken;

Die aan menig ten val, en ten steun strekken zal,

Tot een teeken, dat velen weerspreken.

Wie uit Jacobs geslacht nog een Heiland verwacht

En begeert, zal dit kind openbaren;

Maar o wee! als Uw hart 't felle zwaard van de smart,

In zijn grievendste vlijm, zal ervaren.

B.