Gedichten. Deel 2

De wijzen uit het Oosten.
Matth. II. v. 1-12.

I.

Wien zoekt gij op vermoeide voeten,

Eerwaardig drietal? Spreekt, waarheen?

‘Wij komen ver uit 't Oost getreên,

Om d'U geboren Vorst te groeten.’

Wie deed in 't verre land u hooren,

Dat hij het licht ontvangen had?

En wie geleidde u langs uw pad,

Dat gij het nergens hebt verloren?

‘Zijn heldre ster verscheen onz' oogen;

Toen hebben we ons den voet geschoeid;

En sedert dwaalden we onvermoeid,

Tot wij Hem hier aanbidden mogen.

[p. 171]

 

Want als wij naar dien Koning vraagden

 

Den Wijzen van Jeruzalem,

 

Zoo wezen ze ons op Bethlehem,

 

Waar uw Profeten van gewaagden.

 

 

 

Dáár ving zijn ster weer aan te blinken;

 

Op gindsche hutte straalt haar licht;

 

Dáár is het koninklijke Wicht;

 

Dáár willen we aan zijn voeten zinken.’

II.

De ster houdt stand;

Der Wijzen hand

Ontsluit de laaggebouwde woning;

Zij treden in met diep ontzag, -

En in zijn Moeders armen lag

Het Kind, de jonggeboren Koning.

O Schoon gezicht

Van 't heilig wicht!

Het driemanschap staat opgetogen.

't Is of een zachte hemelgloed

Het kinderhoofdje glanzen doet,

En uitstraalt uit die schuldlooze oogen!

Geen twijfel meer!

Zij vallen neer,

Aanbiddend wat hun oogen zagen,

En offren wierook, mirre, en goud;

Al wat men Vorsten waardig houdt,

En God in 't offer op durft dragen.

Het wichtje zag,

Met zoeten lach,

Op hun gebogen schedels neder:

Was daar iets zeegnends in zijn oog?

Gewis, zijn Vader van omhoog

Gaf hun de gaven tienvoud weder.