Gedichten. Deel 2

[p. 96]

De conducteur.

De Conducteur zat op den bok,

Van Amsterdam naar Leiden.

Hij droeg een zwartfluweelen pak
Met koopren knoopen, en hij stak

Den horen tusschenbeiden.

De Conducteur zat op den bok,

Van Amsterdam naar Leiden.

Hij had een zilvren plaat op 't hart;
Zijn wang was bruin, zijn haar was zwart,

Zijn oog zoo tusschenbeiden.

De Conducteur zat op den bok,

Van Amsterdam naar Leiden.

Hij reed, met krasse blessen voor,
Halfweg voorbij en Haarlem door,

En zuchtte tusschenbeiden.

De Conducteur zat op den bok,

Van Amsterdam naar Leiden.

Hij reed, met maal en horen om,
Door Bennebroek en Hillegom,

En lachte tusschenbeiden.

De Conducteur zat op den bok,

Van Amsterdam naar Leiden.

Hij reed de lomm'rige eikendreef
Van Hillegom tot Lis, en wreef

Zijn handen tusschenbeiden.

De Conducteur zat op den bok,

Van Amsterdam naar Leiden.

In Sassem zag hij elken dag
Een meisje, dat uit 't venster lag,

En groette 't tusschenbeiden.

De Conducteur zat op den bok,

Van Amsterdam naar Leiden,

Op 't laatst, het koele groeten moe,
Wierp hij 't lief kind een lonkje toe,

Een zoenhand tusschenbeiden.

De Conducteur zat op den bok,

Van Amsterdam naar Leiden.

Hij had nu al zoo lang geknikt,
Geglimlacht en verliefd geblikt:

't Verdroot hem tusschenbeiden.

[p. 97]

 

Eens zat een ander op den bok,

 

Van Amsterdam naar Leiden.

 

Maar op het Rechthuis heeft de Schout

 

Aan 't Sassemsch meisje hem getrouwd,

 

En heil gewenscht aan beiden.

 

 

 

Nog zit hij daaglijks op den bok,

 

Van Amsterdam naar Leiden.

 

Maar 's morgens, eer hij 't rit begint,

 

Zegt hij goêndag aan vrouw en kind,

 

En geeft een zoen aan beiden.