Gedichten. Deel 2

Armoe.

Ik wou dat 'k had

Een grooten schat

Van guldens en van zeeuwen;

Ik lei daarom mijn werk niet neer,
Noch zou gaan leven als een heer,

Of als een luiaard geeuwen.

Ik zond mijn zoon

Niet met der woon

Naar Leiden op studeeren,

Noch hing mijn kinders en mijn wijf
Een kapitaal van goud aan 't lijf,

Of opgepronkte kleeren.

'k Bleef bij mijn vak;

'k Zou geen gemak

Voor dat ik oud werd wenschen;

[p. 95]

 

Maar weetje wat ik liever wou:

 

Het is van 't jaar zoo'n bittre kou,

 

Voor zooveel arme menschen.

 

 

 

Ik hielp zoo graag,

 

Maar voel gestaag

 

Mijn zakken plat en ledig;

 

Nu wensch ik ieder oogenblik,

 

Dat al wie meer bezit dan ik

 

Der armen nood bevredig.