Gedichten. Deel 2

(1905)–Nicolaas Beets– rechtenstatus


Oosterlingen. I. Ismael. O, Brandend, brandend, brandend smachtte, Jonge Ismael! uw droge borst; En de angst van Hagar, de verachte, Had niet dan tranen voor uw dorst. En zoudt gij dus het leven enden, In schaduw van dees distelstruik, En naast die leege waterkruik, Gij, de eersteling uit Abrams lenden? O, Schriklijk, schriklijk middaguur! De wind is gloed, het zand is vuur, Berséba, van uw dorre vlakte! En nergens teeken van een wel, Die 't leven rekt van Ismael, Die naar een weinig water snakte. Zoo had haar Abrams God gelogen, Ten dage toen zij, bij de bron, (Ach, had ze een enkle nu dier togen, Wier frischheid toen niet troosten kon!) Bij eigen landpaal neergezeten, Aan Sara's ijverzucht ontvlucht, Wie zij haar dorheid had verweten, Reeds trotsch op de ongeboren vrucht, Zijn stem gehoord had in de lucht: ‘De Heer heeft Hagar niet vergeten; De Heer verhoorde Hagars klacht; En als ze een zoon heeft voortgebracht, Zal zij zijn naam verhooring heeten. Vrij en ontembaar zal hij leven, En woest als de ezel der woestijn. Wat hand tot hem worde opgeheven, Zijn hand zal tegen allen zijn.
[pagina 72]
Hij zal zijn broedren hem doen eeren, Hij over duizenden gebiên; En wie naar 't Oosten 't oog zal keeren, Zal siddrend zijne tenten zien!’ Dus sprak de Heere van 't Gezichte; En nu! zie hier 't beloofde kind! De moeder schreit haar oogen blind; Want, ach! zijn laatste sterkte zwichtte. O, Schriklijk, schriklijk middaguur! De wind is gloed, het zand is vuur, Berséba, van uw dorre vlakte! En nergens teeken van een wel, Die 't leven rekt van Ismael, Die naar een weinig water snakte. Als Hagar zag dat hij zou sterven, Die al haar hoop was en haar eer, Stond ze op om 't wreed gezicht te derven, En zat een boogschot verder neer, Van waar zij luistren kon en hooren Totdat de dood zijn stem zou smoren. Toen sprak Gods Engel uit een wolk: ‘De Heer vernam des jonglings kermen; Neem hem nog eenmaal in uwe armen, En laaf den vader van zijn volk.’ O, Zegen, zegen, dubble zegen, Driedubble zegen over 't vocht, Dat toen het hoofd verheffen mocht, Waar 't machteloos was neergelegen, Des jongen schutters op den tocht! Die in Berséba's zand moest dorsten; Maar die, ter rechte- en linkerhand, Zijn kroost vermeerdren zag als 't zand, En vader werd van twalef Vorsten, - Gezegend die zijn vanen plant!
II. Rebekka. Trek heen, gij telg van Bethuel! Indien ge, aan Nahors waterwel, Op uwe hand hebt neergelaten De kruike, die den dorst versloeg Des vreemdlings, die een teuge vroeg - Ga, waar zijns meesters kudden blaten Die kudden hebben melks genoeg.
[pagina 73]
Trek, Labans schoone zuster! heen. Indien u de armband kostbaar scheen, U door des dienstknechts hand geschonken, Voor wiens geknielden tochtgenoot Gij water in den drinkbak goot - Gij zult met Abrams schatten pronken; De Heere God maakte Abram groot. Bestijg, bestijg, volschoone maagd! Den kemel, die u blijde draagt, En keer het oog naar 't vruchtbaar Zuiden, Waar Izak door de velden gaat, En gij den sluier vallen laat, Den langen sluier van de bruiden; Waar Sara's tent u openstaat. O, Onze zuster, onze trots, Trek henen in de schutse Gods, En word tot duizend en tienduizend! Uw Zaad wasse op in bloei en kracht, De sterkten van zijns vijands macht En uwer haatren poort vergruizend! Trek heen, gij roem van ons geslacht!
III. Ezau. Zoo was daar aan uw heup geen zwaard, Geen scherpe pijl op uwe schoudren? O Kind der tweedracht van uw oudren, Met ruige borst en rossen baard! Kondt ge u den doodsstrijd niet verkorten? Of was u moed en geest verdoofd, Dat gij uw eerstgeboren hoofd Niet liever zoudt te plettren storten, Dan 't van zijn recht te zien beroofd? O, Scheur uw kleedren, scheur uw kleedren! Verstootling van uw moeder, ween! Zoo ge u ten dienaar kondt verneedren: Ook dwaalt gij ongezegend heen. Wel waart gij Izaks uitverkoren, Wel had hij u en uw geslacht Zijn vaderzegen toegedacht, - Maar overvloed van most en koren, Maar vrijheid, heerschappij, en macht, Daalt neder op den jongstgeboren, Verstoken in zijn geitenvacht.
[pagina 74]
Zink aan de knieën neer des Ouden, En offer uw vergeefsche jacht; En jammer, of hij op uw klacht Geen enklen zegen heeft behouden! U blijft niets over dan uw zwaard; Weerspannig zijn en hem belagen, Wiens juk gij zijt gedoemd te dragen, Ziedaar uw eenig heil op aard, Op, Edomieten! Edomieten! Uw deel is arm, uw haat is groot! Bedenkt, hoe in Rebekka's schoot De broedren reeds elkander stieten! Voorwaar, die dag verheugt uw ziel, Waarin uw woede 't juk zal breken, En 't kroost van hem naar 't harte steken, Die Ezau vastgreep bij den hiel; Want schriklijk zal, in 't woedend treffen, Uw harige arm het zwaard verheffen, Het zwaard, uw laatst, uw eenigst goed! Den prijs, dien Ezau niet verachtte, Toen hij van dorst en honger smachtte, Vermeerdrend met een prijs van bloed! En gij, o Jakob! roem uw zegen! Nog zult gij siddren op uw wegen, Als, van de zijde der woestijn, De wind zal voeren tot uw ooren Het krijgsgeschrei van d' Eerstgeboren, En Edom zal in 't wapen zijn!
IV. Jakob. Als Rebekka's lieveling Ezau's kleed had aangetrokken, En het vel der geitenbokken De onbewassen hand omving, Schudde hij zijn bruine lokken, Dat hem 't haar in de oogen hing. Bevende dat stem of spraak Mocht verraden den verrader, Daar hij naakte voor zijn vader, Vlood de verve van zijn kaak; Huivrig sidderde in zijn ader Voorgevoel van Ezau's wraak.
[pagina 75]
Als den vader, oud en blind, 't Al te tijdig wild verraste, Hij des jonglings hand betastte, Die hij ruig als Ezau's vindt; Ja, de zoon, die hem vergastte, Was zijn oudst, zijn dierbaar kind! Daarom stroomt zijn zegen uit, Met een innig hartverteederen: ‘Zoon, het rieken uwer kleederen Is als van gezegend kruid. Dauw des hemels dale neer; Vruchtbre regen Vloeie u tegen Van den Heer; 't Vet der voren Voede uw koren; Zonneschijn en malsche lucht Doe de most steeds tintelgloren, In uws wijnstoks rijke vrucht. Vele volkren u betuigen Dienst en eer; Volkren buigen Voor u neer, Uwer broedren opperheer; Waar ge uw aanschijn zult vertoonen, Bukken zich uw moeders zonen; God u wreekt; Dies Hij zal met vloek bezoeken, Die u vloeken, Zeegnen, die u zegenspreekt!’ O. al klonk het honigzoet, Zoet in uwe en moeders ooren, Voor den roof aan d'Eerstgeboren, Jakob, hebt gij zwaar geboet! Maar de zegen evenwel Ging voor Jakob niet verloren; Want God had hem uitverkoren, En zijn lust is Israel!
V. Jozef. O Zone Rachels, Isrels Elfde, Maar Eerstling der Verkoren vrouw! Toen over u het trotsch gebouw Der Farao's zijn zoldring welfde,
[pagina 76]
En aan uw uitgestrekte hand Mocht blinken vorstlijk diamant, Gedacht gij toen aan buigend koren En neergezegen starrendrom... Of, aan uws vaders ouderdom, Die nooit van Jozef meer zou hooren! Ja, Faro's lijftrawanten hielden Uw paarden bij den teugelriem, Als allen in gansch Mitzraïem Voor 's landbehoudersGa naar voetnoot1) aanzicht knielden; En, zonder u, noch voet noch hand Bewogen in geheel het land! Maar schoon van koninklijk geleide Omstuwd, en zeetlende als een vorst, Bleef daar een stem in Jozefs borst, Hoe Jakob om zijn liev'ling schreide. Hoe schemerden des grijsaards oogen, Als hij den wagen naadren zag, Die, op dien afgebeden dag, U in zijn arm zou voeren mogen! Hoe scheen des grijsaards brein verward, Als Jozef uitweende aan zijn hart! O Zone Rachels, Isrels Elfde, Maar Eerstling der Verkoorne! thans Blinkt gij van Koninklijken glans, Maar immers zijt gij nog dezelfde! Gij, telg uit vruchtbren stam gesproten, Bekabbeld van een klare bron, Beschut voor wind en felle zon, Hoog langs den hofmuur opgeschoten - Op u was menig pijl gericht; Maar nimmer was uw boog ontwricht, Daar u de macht des Heeren schutte. Des Gods, die Jakobs oog' verscheen, Toen slechts een ongehouwen steen Zijn afgematten schedel stutte. U zal de God uws vaders zegenen, De Machtige, dien hij aanbad; U welt des aardrijks borlend nat, U zal de hemel weldaân regenen! U zegent borst en moederschoot; En, was uws vaders zegen groot,
[pagina 77]
Veel grooter zegen moet er dalen Op Jozefs opgeheven hoofd, Welks glans der broedren glans verdooft, En blinkt van koninklijke stralen.
VI. Ruth. De lieve Ruth, de lieve Ruth! De dochter Moabs, de getrouwe! Die, zelve een droeve weduwvrouwe, Een weduw was tot steun en stut; Gezegend zij de stroom van smarte, Die toen haar minlijk oog vergoot, Toen uit Naomi's brekend harte De zegen op haar nedervloot: ‘Gods liefde zij als de uwe groot!’ Zij hief haar stemme op en zij schreide, En Orpa schreide en snikte als zij. ‘Nu, dochterkens! verlaat mij beide, Des Heeren hand is tegen mij.’ Als Orpa nu haar moeder kuste, Zoo kleefde Ruth de moedlooze aan: ‘Hoe zoude ik van u henengaan? Voor Ruth is zonder u geen ruste! Uw droefheid deelt zij en uw lot; Zij zal u sterken met haar krachten; Waar gij vernacht, zal zij vernachten; Uw volk is 't hare, uw God haar God! Zoo iets, tenzij de dood, ons scheide, Zoo straffe mij die God en Heer! Waar gij sterft legg' men mij terneer!’ - Dus sprak de lieve Ruth, en schreide. In Bethlems akkers kwam zij aan; Zij zamelde de gerstenaren, Die aan de hand ontvallen waren Des maaiers, met haar lot begaan. Daar vond ze in Boaz oog genade, Als ze aan zijn voeten rust genoot; Daar vond ze een Losser en een Gade; Daar opende haar moederschoot, - Des Heeren liefde en zorg zijn groot. De naam der bitterheid van smarte Moest smelten in den zoeten klank
[pagina 78]
Der vreugde, bij Naomi's dank, Toen zij een kleinzoon drukte aan 't harte! En 't huis van Ruth, tot heil der aard, Moest Isrels hope zijn nadezen, En als van Perez vruchtbaar wezen, Dien Thamar Juda had gebaard. Een Vorstenteelt sproot uit dien bloede, Totdat, van schijnbren glans beroofd, Haar stam in 't eind den Silo voedde, Dien God den Vaadren had beloofd! Geloofd, verheerlijkt zij de Algoede.
VII. Hanna. Breng voor Hanna's aangezicht Wijn noch uitgezochte spijzen; Want gij zult die af zien wijzen; Droefheid sluit haar lippen dicht. Arme, kinderlooze vrouw, Die men in haar wee durft tergen! Ach, waar zult gij 't hoofd verbergen, Neergebukt door smaad en rouw? El'kana veracht u niet, Schoon de Heer uw schoot niet opent; Altijd liefde op liefde hoopend, Zoekt hij troost voor uw verdriet. Kom dan, droog dien tranenvloed! - Meerder dan een tiental zonen, Wil hij u zijn liefde toonen, En uw jammer is vergoed. Bitter weenend gaat zij uit Tot des Heeren tabernakel, En zij bidt dat een mirakel Haar onvruchtbren schoot ontsluit; ‘God der Vaadren! Zie op mij! ‘Wie kan zonder zegen leven? ‘Zoo uw gunst me een zoon wil geven, ‘Dat hij U geheiligd zij! Dus heeft Hanna hare zie! Voor Jehova uitgegoten; En Hij heeft haar niet verstooten Wie het leed zoo bitter viel. O, gezegend zij de zucht
[pagina 79]
En de klachte harer rouwe, Die den schoot der droeve vrouwe Van den Ziener heeft bevrucht!
VIII. Saul en Jonathan. Een treurzang Davids. Gij, Isrels hinde! gij gevallen, Gij op uw heuvelen doorboord! Hoe kost die wreede heldenmoord Het beste bloed der honderdtallen! Die droeve tijding zij gesmoord! Laat Gath met zulk een maar niet brallen, Noch zij ze in Askalon gehoord! Opdat de dochtren zulker vaderen, Der onbesneednen dartle jeugd, Niet spotten met een woeste vreugd, Om 't bloed, gevloeid uit vorstlijke aderen! Op u, op u, geen enkle drop, Gilbóa! van geen dauw of regen! Geen halm schiete uit uw voren op, Gij akkers! vreemd aan iedren zegen! Want dáár heeft een gevloekte hand, Dáár hebben roekelooze benden Het schild der helden durven schenden, Het schild van Saül aangerand, Als had de zalve Gods de lokken Van Isrels koning niet doortrokken. Geen schicht ooit snorde van zijn koorde, Die niet een vijand vallen deed, Die niet een heldenhoofd doorboorde, Waar Jonathan voor Isrel streed. En trok de Koning uit ten strijde, Zoo stortten Jakobs haters neer; Want nooit kwam 't slagzwaard aan zijn zijde, Dan van de wraak verzadigd, weer. U, teedre vriendschap tusschen dezen, U, heldentrouw in ieder nood, U, waarlijk, u ontzag de dood! Zij mochten niet gescheiden wezen. Hoogzwevende adelaars! gij vielt; Sterk leeuwenpaar! gij ligt ontzield.
[pagina 80]
Laat, dochtren Jakobs! tranen stroomen; Beweent uw koning en uw held, Die van het bloedig oorlogsveld U goud en opschik thuis deed komen; Den pronkhaak aan uw kleederzoomen, Den gordel, die uw lenden knelt! Helaas! de helden zijn gevallen! De glorie Isrels ligt vermoord, En op zijn heuvelen doorboord, De broeder, wien mijn hart behoort, Mij dierbaarst van de duizendtallen! Mijn hart heeft vrouwen lief gehad; Maar hem beminde ik meer dan allen. Helaas! de helden zijn gevallen! Te schande ligt hun wapenschat.
IX. Rispa. O, Hadt gij tranen voor uw leed, Toen de oogstzon op den akker brandde En gij uw droevig weduwkleed In Gibeon ten tente spande? Voorwaar, voorwaar, uw lot was wreed. Want, dochter Aja's! zoo uw schoot Aan God gezalfde zonen baarde, Het was niet tot een zulken dood, Een gruwel in het oog der aarde! Voorwaar, voorwaar, uw rouw was groot. Daar hing het dierbaar koningskroost, Op last eens konings opgehangen; Van heeten wind en zon geroost, Om zelfs geen eerlijk graf te erlangen - Daar, Rispa, hing uw roem, uw troost! Die moedermin hield trouwe wacht, Die in den dood hun lippen kuste; Zij liet des daags 't gewiekt geslacht Der heemlen op hun lijk geen ruste, En weerde 't roofdier af bij nacht. O wee! hoe brandend was de zon! Wat sloegt gij vaak vertwijfelde oogen Naar Silo. Nobe, Gibeon, Waar eens de Heer was doorgetogen, Of Hij zich hier ontfermen kon!
[pagina 81]
Zoo zat gij, droeve weduwvrouw! Totdat de koopren heemlen weken, En de eerste droppel regendauw Op hun verhangen hoofd zou leken. Voorwaar! de moederliefde is trouw!
X. Uria. ‘Neen, Isrel doet zijn legerwachten, En Juda sluimert op den grond; De heilge Arke van 't Verbond Moet in een dunne tent vernachten! Des konings knechten rusten uit Op 't van den dauw bedropen kruid! En zou Uria huiswaarts keeren, En schenken zich den beker in, En rusten in den arm der min?.... Voorwaar, dit voegt geen knecht mijns Heeren.’ Aandoenlijk! - Overspelig Vorst, Vergeefs bezwaart gij 's dappren oogen, Die trouw blijft wakker in zijn borst, En slaapt niet in voor zwijmeltogen. Hij sluimert niet dan in 't geweer; Wat andre rust zou helden passen? Hij zal in eigen huis niet eer Zijn opgezwollen enkels wasschen, Dan 't leger opbreekt van zijn Heer. En 't licht is nauwlijks aangebroken, Daar maakt hij zich de voeten vlug, En ijlt naar Isrels heir terug - Zijn Vonnis in zijn kleed gestoken! De strijd gaat aan, die roem belooft; Hij, aan de spits der heldentallen! Maar daar verraadt hem 't legerhoofd; Daar wordt hem, onder 's vijands wallen, De moed niet, maar de ziel ontroofd! - Doch liever met den held gevallen Dan huichlend tot een wapenknecht Met u, gevallene! gezegd: ‘De krijgskans staat gelijk voor allen.’ Zijt gij een vorst, en doet geen recht?!

[pagina 82]
XI. Jafa. De geliefde. Schoon zijt gij, mijn Vriendinne, als Thyrza schoon, Bekoorlijk als de keurstad van mijn troon, Ontzaglijk als een legerstoet van dapperen, Als om hun hoofd de veldbanieren wapperen! Wend af van mij dat machtig oog, mijn Bruid! Ik sta dien blik, dien fieren blik niet uit. Mijn harem roemt op zestig koninginnen, En tachtig is der vrouwen aantal daar, En ongeteld de reeks van mijn slavinnen; Eene eenige is 't, die heel mijn ziel blijft minnen, Eene eenige, mijn duive! 'k min slechts haar. En is ze ook niet haar moeders eengeboorne? En is zij haar volmaakte dochter niet? Als haar de rei van Sions maagden ziet, Dan prijzen zij 't geluk der Uitverkoorne, Wie heel de stoet mijns harems hulde biedt: ‘Wie is zij toch, die als de dageraad Het blinkend oog vrijmoedig om zich slaat, Die zuiver als de zonne is en verheven, Die schoon is als de Bleeke van den nacht, Ontzaglijk als een trotsche legermacht?’ Zoo vraagt de rei. En zij zal 't antwoord geven: ‘'k Was afgedwaald naar d' open notenhof, Om 't groen des dals, de jonge wijnstoktrossen En 't bloeien der granaten in de bosschen Te zien, toen ik het oog des Konings trof; En eer ik 't wist was 'k op den staatsiewagen Mijns trouwen volks in glorie rondgedragen!’
XII. Mi-Tzoot. De uitverkorene. Wie is zij, die daar statig naadren zal, Op 't prachtig bed van Salomo verheven? Een zuil van rook gelijkt haar slanke stal; De myrrhegeur schijnt voor haar uit te zweven, De wierookwalm verzelt haar overal.
[pagina 83]
Aanschouwt ze wel, des Konings draagbedsponde! Een zestigtal van helden waakt in 't ronde, Een zestigtal, de keur van Isrels heir, Ten strijd geleerd, de handen aan 't geweer, Dat ze aan de heup, in fieren hoogmoed, gordden; Verschrikbrer dan de nachtschrik zijn hun orden. De Vorst heeft zich een legerkoets gebouwd Van Libaneesch, van 't geurigst cederhout; Haar hemel steunt het zilver der pilaren, En 't purper van den zachten zetel rust Op 't zuiver goud der voeten; - maar de lust En liefde van uw schoone dochterscharen, Jeruzalem! siert haar inwendig 't meest! Kom, dochtrenrei van Sion, zie uw Koning! Hem siert de krans die, op zijn bruiloftsfeest, Zijn moeder had gevlochten hem ter kroning, Ten dage, die hem dierbaarst is geweest.
XIII. Salomo. Een bruiloftslied. O hoe wordt mij 't hart van vreugde dronken, Als mijn mond uw lof verheffen zal, Koning, in Jehova's gunst geschonken, Pronksieraad van Sions steenig dal! Heerlijkheid licht uit uw oog ons tegen, En genade in 't lachelen uws monds; Daarom zalft de Heere des Verbonds Uw gezalfden schedel met zijn zegen! Held! gij hebt uw zwaard slechts aan te gorden, 't Van juweel en krijgsroem blinkend zwaard, Om de schrik van duizenden te worden, En de zegen der verzuchtende aard! Van uw kar beschikt gij 't zegevieren, En gij klemt de glorie in uw vuist; Volken zinken. door uw hand vergruisd; Vorsten vallen, waar uw pijlen zwieren! Godenzoon, in Godes gunst geboren! Onbeweeglijk staat uw vorstentroon! Waart gij ook uws vaders jongste zoon. Boven de oudsten werdt gij uitverkoren. Op uw tulband voegt de koningskroon!
[pagina 84]
Gij, die 't recht bemint en haat de boozen, Vreugdebalsem blinkt op uw gelaat, Myrrhegeur doortrekt uw pronkgewaad, En hetgeen welriekends drupt uit rozen Wasemt op de wegen, die gij gaat; Maagden, in Armenië opgetogen, Blank als leliën in Sarons dal, Wijden u haar liefde in 't stil serail; Koningsdochters wachten op uw oogen; Maar eene enkle mint gij bovenal! Vorstenspruit, door dezen Vorst gekoren! Wend tot hem 't gesluierde gelaat, Die den lof uws Bruidegoms doet hooren, Die uw bruiloftsoptocht gadeslaat! Zie niet om naar 't erfland uwer vaderen! Dat de rouw van voor uw oog verdwijn'! Want de liefde gloeit in 's Konings aderen, En gij moet, gij moogt niet droevig zijn! Buig uw smart en doe uw fierheid bukken, Want hij is uw Koning en uw Heer - En gij zult uw natiën verrukken, En waar ooit uw voet den grond zal drukken, Kniele men voor u met gaven neer! Schittrend, Koningin der Koninginnen! Is 't gewaad, waarin gij voorwaarts treedt, Maar uw schoonheid schooner dan uw kleed; En de breede stoet van uw slavinnen Voert met zang en blijden dans u binnen! - Koningin! de bruidskoets is gereed! Koning! weldra zullen uwe Zonen Zijn waar eer uw Vaadren zijn geweest; En, zoo ver en wijd er volken wonen, Zegent de aard uw schittrend bruiloftsfeest.
XIV. Izébel. O Distel Sidons! waarom moest De Koning u in Isrels gaarde Verplanten tot een vloek der aarde? Zie, nu is Isrels gaarde woest! Sinds gij er hieft 't getulband hoofd, Verdroogt de rank, verschroeit het koren; Des maaiers hoop is weggeroofd, En wijn en tarwenoogst verloren.
[pagina 85]
Om u zijn 's hemels bronnen droog, De schoot der aarde dor geworden; En toch - gij steekt het hoofd omhoog, Wat halmen om u henen dorden. Maar wee u, als des Heeren oog U moe zal worden op zijn akker: Dan roept zijn stem den Wieder wakker, Dat die uw struik ontwortlen moog! Ha! Hoe wreedaardig zal zijn hand Uw hooge kruin doen nederbukken, Uw scherpen steel aan de aarde ontrukken, En schudden uit uw veezlen 't zand. Dan zullen u zijn harde vingeren, Waar men des akkers vuil vergaart, Als een verfoeisel nederslingeren, U, distel Sidons, vloek der aard!
XV. Elia op Horeb. Een beurtgezang. Wat houdt ge 't hoofd ter aard gebogen, En scheurt het harig opperkleed, Of slaat een woesten blik ten hoogen; Is daar geen God voor Gods profeet? Wat doolt uw ziel door wildernissen, En klaagt haar klachte der woestijn, En schrikt Jehova's hulp te missen, Ontzonken aan zijn arm te zijn? Gij klaagt: ‘Het is genoeg, o Heere! Neem nu mijn ziele weg van mij! Gun dat ik tot mijn vaadren keere, Hoe zoude ik beter zijn dan zij? Wat kan het woord eens Zieners baten, Eens Zieners met uw kracht gegord? Uw volk heeft uw verbond verlaten, En uw altaren omgestort! Uw knechten telden zij ten zwaarde, Ter wraak van valsche goôn ontbloot; En zoo hun arm mijn ziele spaarde, Zij sterft een dagelijkschen dood!’ Sta op! uw droefheid gaat verdwijnen, De stem verstommen uwer klacht. Ga uit! de Heer zal u verschijnen: Bestijg den Horeb! zwijg - en wacht!
[pagina 86]
Hoor, de stormwind verheft zich! Daar dondert de orkaan, Die de krimpende vlakte met siddring zal slaan; Die de steenrotsen breekt en de bergtoppen knot: Dat is God! De Heer is in den stormwind niet. Zie! de grond wordt geschud en geschokt en beroerd; 't Is of Horeb uw siddrenden voet wordt ontvoerd; De woestijn wordt beweeglijk en golft als een meer: Dat 's de Heer! De Heer is in den aardschok niet. Maar zie! lucht en woestijn staan in brand voor uw oog! 't Is een vuurstroom beneden, 't zijn bliksems omhoog; 't Regent kolen, 't spuwt vlammen, van verre en nabij: Dat is Hij! De Heer is in den vuurgloed niet. Maar voel na 't vuur de zachte stilte dalen! Het zoet gesuis van 't koeltje waait u aan En zalft uw hart in ieder ademhalen, En troost u van de vreeze doorgestaan. Elia! nu het aangezicht omwonden! Het hoofd gebukt! Jehova nadert nu. Hij heeft den storm der Kracht vooruitgezonden; Maar 't windje suist: de Liefde spreekt tot u. Ja, de Heer is rechtvaardig en groot en geducht, Maar ontfermende en zacht en genadig! Als voor de aarde de zoele, gebalsemde lucht, Als een lieflijke lente weldadig! Al verschrikt u zijn storm, en zijn vuur, en zijn kracht: Onze God is lankmoedig, meedoogend, en zacht.
XVI. Elia. Profeet en Held! Mond Gods op aard! Omgorde met des kemels vacht! Wiens brood de schorre rave bracht, Die Isrel sterker toevlucht waart Dan wagenspan en ruitermacht! O Ziener, van des Heeren licht Beschenen, door zijn geest gevoed! Die koningen in arren moed, Dorst dagen voor uw aangezicht, En smoren d'afgodsdienst in bloed!
[pagina 87]
Voor u vlamt 's Heeren bliksemvuur, Dat wie u tarten 't hoofd verplet; De regen ruischt op uw gebed; En 't water splijt zich als een muur, Waar ge in 't geloof de voeten zet. Voor u geen duistre grafspelonk, Geen scheiding tusschen lijf en ziel; Maar 's Heeren koets met rollend wiel, Waaruit uw eer hem tegenblonk, Op wien uw mantel nederviel.
XVII. Een lied in groote droogte. (Jeremia XIV.) Uit Juda rijst een bang geklaag; Haar poorten bukken 't hoofd omlaag, Als met een rouwgewaad omgeven. Jeruzalem heeft aangeheven Een dof geschrei, dat opwaarts stijgt. Jehova in den hemel zwijgt. Haar grooten zenden hunne kleinen Naar waterbeken en fonteinen; De dorst maakt hun de voeten vlug, Maar schaamrood keeren zij terug, En toonen 't droog en ledig bekken, Terwijl zij 't hoofd met asch bedekken. Van droogte scheurt des aardrijks korst; Dies slaat de landman op de borst. De hinde, door den nood gedrongen, Verlaat haar pasgeworpen jongen, Omdat haar uier niet en zwelt; Geen grasje schiet er uit op 't veld; Geen blaadje bot er aan de takken. Om naar een weinig wind te snakken, Klimt, met een opgeborsten lip, De onager op de heete klip, En tuurt er langs de dorre landen, Met oogen, die als kolen branden. Schoon tegen ons onze ongerechtigheden Getuigen, om uws naams wil, hoor ons, Heer! Veelvuldig zijn de gruwlen, die wij deden, Wij zondigden, - zie in genade neer! O Israels Verwachtinge! en, in vreezen, Zijn Heul en Heiland! waarom zoudt
[pagina 88]
Gij als een vreemdling in den lande wezen, Een reizend man, die hier slechts intrek houdt? Waarom als een bezweken, een verslagen, Een overweldigd held, wiens bijstand zwicht, Daar wij den naam van Volk des Heeren dragen, Daar Ge onder ons uw woning hebt gesticht. Mijn oog is rood van dag en nacht te weenen; De Jonkvrouw van mijn Volk ligt machtloos neer! In grimmigheid is haar de Heer verschenen.... O God, geef haar den adem weer! Ga 'k uit naar 't veld - het krijgszwaard heeft verslagen! Keer ik ter stad - de honger heeft verteerd! Vergeefs profeet en priester raad te vragen; Met wanhoop keert die uit den tempel keert. Zal Juda dan voor goed verworpen wezen, Walgt dan uw ziel van Sion, Heer? Gij slaat, en zonder hope van genezen; Men smacht naar vreê, daar komt geen vrede meer. Wij kennen, wij belijden de godloosheid, Die ons bevlekt; ei zie ons gunstig aan! Zij overtreft al onzer vaadren boosheid; O God! wij hebben zwaar misdaan. Versmaad ons niet! Om uwes naams wil, Heere! Werp, werp niet om den zetel uwer eere! Och of Gij des Verbonds gedacht! Wie zijn er onder de afgoôn, die doen regenen? Gij slechts zijt God, die scheppen kunt en zegenen. Niet vruchtloos wacht die op U wacht.
XVIII. Kores. U heffen Juda's dochtren aan, Bij cimbelklank en harpgeluid; U rijst het lied, u vloeit de traan, U roepen Juda's zonen uit! Gij hebt des Heeren woord verstaan; De godspraak had op u geduid. Toen ons Jehova wederbracht En Babels boei onz' arm ontzonk. Toen was 't ons als een droom bij nacht; 't Gejuich ging op, de glimlach blonk; De Heer had aan zijn volk gedacht, Aan Sions afgehouwen tronk. Wij wieschen, na den blijden tocht. In 't water der Jordaan den voet;
[pagina 89]
En, leegrende aan haar heilig vocht, Verhief ons hart den welkomstgroet; Nieuw leven schepten we uit de locht, Nieuw leven uit den dierbren vloed. En toen verhief ons hart en mond Den koning, met Gods wil vertrouwd, Die Salem toeriep: Word gebouwd! En aan den Tempel: Wees gegrond! Den Herder Gods klonk snaar en stem; Jehova's zegen over hem!
XIX. Vasthi. Manlijker trots in een vrouwlijke borst Is daar wel nooit in het Oosten vernomen, Dan waarmee Vasthi het weigeren dorst, Zonder den sluier ter feestzaal te komen; Was niet de gastheer haar heer en haar vorst? ‘Breng der Vorstinne mijn vorstlijken last: Dat zij het hoofd met den haarband doe pralen, Die aan de gade van koningen past; Dat zij u volge in de feestlijke zalen, Waar zich ons oog aan haar schoonheid vergast'!’ ‘Breng aan den Koning mijn vorstlijken groet: Dat hij mijn aanzicht niet zien zal op heden; Dat ik mijn haarband niet trap met den voet, Niet als slavinne ter feestzaal zal treden. Zeg hem, dat hoogmoed voor dwaasheid behoed.’ Siddrend bracht Zethar die boodschap den vorst; Wreed heeft de Koning die fierheid gewroken; Maar zeker nooit heeft in vrouwlijke borst Manlijker trots in het Oosten gesproken, Dan waarmee Vasthi hem weigeren dorst.
XX. Esther. Schoone Esther, toen uw blanke hand Het sluiergaas had weggeslagen, En u des Konings oogen zagen, Hoe kromp u hart en ingewand!
[pagina 90]
Gij zaagt hem, van zijn pracht omtogen, In heerlijkheid en vorstentrots, Met gloed en vlammenschietende oogen, En blinkende als een engel Gods. Hoe werd dat oog dus dof van vreeze, Dat van zoo schoon een flikkring glom, Als 't ‘Kom ik om, zoo kom ik om’ Het hart verhief der Joodsche weeze. Hoe boog dat heerlijk hoofd van schrik, Hoe werd de vuurblos op die wangen, Bestorven voor dien koningsblik, Door bleekte van den dood vervangen. Maar toen gij in uw blanken hals, Op uw slavinne neergebogen - Gelijk een leliebloem des dals, Bezwaard door droppels uit den hoogen - Des gulden schepters kouden knop Gewaar werdt, dien de Koning voerde: Wat vreugd die toen uw ziel ontroerde, Hoe sloegt gij toen uw oogen op! ‘Wat is u, Esther? spreek! schep moed! ‘Ik ben uw broeder; gij zult leven!’ ‘Heer! gij zijt wonderlijk en goed!’ Maar weer heeft haar de spraak begeven. Schoone Esther! nogmaals zonkt gij neer In d' arm van uw ontstelde vrouwen.... Schoone Esther had haar volk behouen, En Abrams zaad herleefde weer.	voetnoot1) Zafnath Paaneah.

Vorige Volgende

Oosterlingen.

I. Ismael.

II. Rebekka.

III. Ezau.

IV. Jakob.

V. Jozef.

VI. Ruth.

VII. Hanna.

VIII. Saul en Jonathan. Een treurzang Davids.

IX. Rispa.

X. Uria.

XI. Jafa. De geliefde.

XII. Mi-Tzoot. De uitverkorene.

XIII. Salomo. Een bruiloftslied.

XIV. Izébel.

XV. Elia op Horeb. Een beurtgezang.

XVI. Elia.

XVII. Een lied in groote droogte. (Jeremia XIV.)

XVIII. Kores.

XIX. Vasthi.

XX. Esther.

V.
Jozef.

VI.
Ruth.

VII.
Hanna.

VIII.
Saul en Jonathan.
Een treurzang Davids.

XI. Jafa.
De geliefde.

XII. Mi-Tzoot.
De uitverkorene.

XIII. Salomo.
Een bruiloftslied.

XV. Elia op Horeb.
Een beurtgezang.

XVII. Een lied in groote droogte.
(Jeremia XIV.)