Gedichten. Deel 3 (1905)

Gedichten. Deel 3

(1905)–Nicolaas Beets– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende


Bruidsbezoek in de pastorie te Heemstede. Tradt gij, lieve Bruid! Amstels muren uit, Kwaamt ge in onze dreven, Waar het eerste groen Knopt aan 't jong plantsoen, En 't verjongde leven, Over bosch en beemd, Weder aanvang neemt Af en aan te zweven? Schept ge in den lust, Schept gij in de rust Van ons land behagen? Komt gij, voor uw kroon, Ook het needrig schoon Van de veldbloem vragen? Doet het lied u goed Van 't gewiekt gebroed Tjilpende in de hagen? Mag de frissche lucht, Die het tegenzucht, 't Volle hart verkwikken? Rusten de oogen uit, Die op bloem en kruid Rustig nederblikken? Dankt de ziel een God, Die ook dit genot Vriendlijk wil beschikken? En gebeurt ons huis, Onze stille kluis, Onzen disch die eere, Dat zij binnentreedt, Die zich welkom weet Waar haar voet zich keere; Dat zij plaats neemt in Uw verheugd gezin, Dienstknecht van den Heere?
[pagina 31]
Zouden dan ook niet Met der vooglen lied, Menschelijke wijzen, Dichterlijke galm, Klank uit snaar en halm, Haar ter eere, rijzen? En een zang vol gloed Van 't oprecht gemoed Haar den dank bewijzen? Klink, mijn citer! klink! Rijs, mijn zangtoon! dring Luid door bosch en hoven! 't Vroolijkst maatgeluid Moet de liefste Bruid, Moet dees feestdag loven, En een zinrijk woord En een vol akkoord Allen wildzang dooven. Doch wat zegt de klank Van het blijdst gezang, Van de schoonste rede, Doch wat zegt een lied, Dat als bronnat vliet, Bij de stille bede, Die, als alles zwijgt, Fluisterende stijgt Tot den God van vrede? Die in 't volle hart Uitgesproken werd, Schoon geen lippen spraken, Die het peinzend oog Tot een traan bewoog, Bigglend op de kaken, Tintlend van den gloed, Die een trouw gemoed Voor haar heil doet blaken? Bruidje! twijfel niet Of een lieflijk lied Zulker stille beden Stijgt van uit dit huis, Stijgt uit iedre kluis Die gij in komt treden, Stijgt van uit dit oord, En, van God gehoord, Keert het weer met vreden.
[pagina 32]
Over 't vredig hoofd, Dat in Hem gelooft, Dat op Hem blijft staren (Wachtende op zijn stem, Buigende voor Hem, Met alle englenscharen) En, bij 't vriendlijk licht Van zijn aangezicht, Vrees kent noch bezwaren. O, Mij dunkt, ons oog Ziet van God omhoog Zegen op u dalen! Op uw bloemenkrans Zijgt een zachte glans Van de schoonste stralen; 't Oog van Gods gena Slaat u vriendlijk ga, Waar uw voeten dwalen. Keer ze wederom Tot uw Bruidegom, Die u wacht met smarten! Strooi hem met uw hand Bloemen van ons land, Groeten onzer harten! De echtband, dien gij knoopt, In dat licht gedoopt, Zal veel stormen tarten.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

plaatsen

over Heemstede