Gedichten. Deel 1

[p. 150]

Zangcoupletten.
(Maart 1815.)

O Lachrymarum fons, tenero sacros
Ducentium ortus ex animo: quater

Felix! in imo qui scatentem,

Pectore te pia Nympha, sensit.

gray.

De aarde kan geen vreugde geven

als die vreugde, die zij rooft,

Als de frischheid der verbeelding

in 't veroudrend hart verdooft;

't Is niet slechts de blos die wegkwijnt

op der jonkheid donzen wang;

Ach! de bloesems van de ziele

welkten mooglijk sedert lang.

Zie den enkle, die de schipbreuk

zijns geluks nog overleeft,

Hoe hij naar de klip der zonde

door de zee der dwaasheid streeft.

Ach, hem lichten maan noch starren,

vruchtloos wijst de naald de kust,

Waar hij, moedloos en ontredderd,

nimmermeer voor anker rust.

Onverschilligheid en koude

doemen 't hart ten vroegen dood;

't Kan in andrer leed niet deelen,

en ontveinst zijn eigen nood;

De fontein der milde tranen

is bevroren in dat hart,

Waar het oog temet van glinstert,

is een ijs, dat alles tart.

Vloeie scherts van gladde lippen,

zij de feestdisch toegesteld,

Als de donkre nachten dalen,

van geen nachtrust meer verzeld,

't Is als 't groenend klimoploover

om den kranken torenwal:

Frischheid, groei en leven buiten.

maar van binnen doodsch verval.

Dat ik nog gevoelen konde,

dat ik zijn konde als voorheen,

Schreien als ik vroeger schreide,

waar mij hoop of vreugd verdween!

[p. 151]

 

Zoet is 't bronnat, zoet, hoe brak ook,

 

in een dorre zandwoestijn;

 

Zoet ook zouden mij die tranen

 

in mijns levens dorheid zijn.