Gedichten. Deel 1

Aan Thyrza.

I.
(10 Oct. 1811.)aant.

Geen steen bedekt uw graf en zegt

Wat heel de wereld wel mocht weten;

Gij zijt in 't stille graf gelegd

Door elk, behalven een, vergeten;

Ons scheidde 's aardrijks zwalpend nat

En spotte met een min zoo teeder;

[p. 143]

 

't Verleden en de toekomst bad

 

Om weerzien, - maar gij zaagt niet weder.

 

 

 

Ach, zoo dit mooglijk waar geweest,

 

Een enkel woord van vredig scheien

 

Had mij de slaking van uw geest

 

Met zachter weemoed doen beschreien.

 

Gij, langzaam door den dood gesloopt,

 

Zeg, hebt gij, in uw droevig kwijnen,

 

Niet nog wel menigmaal gehoopt

 

Mij aan uw bed te zien verschijnen?

 

 

 

Wie had daar neergeknield als ik?

 

Wie met meer pijns uw oog zien breken,

 

Als, wachtende op den laatsten snik,

 

De trouwe liefde ontzag te spreken;

 

Om straks, wanneer gij boven smart

 

En lichaamspijnen waart verheven,

 

Aan al de tranen van het hart

 

In volle stroomen lucht te geven?

 

 

 

Ja, vloeit, mijn tranen, stroomt en vloeit!

 

Waar thans mijn blikken treurig weiden,

 

Heeft teeder vocht den grond besproeid,

 

Op 't denkbeeld van kortstondig scheiden;

 

Hier heeft haar blik mijn hart verrukt,

 

Hier heeft haar lach mijn ziel gekluisterd;

 

Hier heeft haar hand mijn hand gedrukt,

 

Haar mond de liefste taal gefluisterd!

 

 

 

't Was hier dat ik dien kus verkreeg,

 

O Engelreine! van uw lippen,

 

Waarbij mijn hartstocht de oogen neeg,

 

En niet een wensch hem dorst ontglippen.

 

Ik hoorde hier die toovertaal,

 

Die 't stugge hart uw vreugd deed deelen,

 

't Lied, dat me alleen, maar duizendmaal,

 

Uit uwen mond vermocht te streelen.

 

 

 

Hier wisselden we een pand der min;

 

Nog draag ik 't uwe; waar is 't mijne....?

 

Waar zijt gij zelve, zielsvriendin?

 

Beseft, vermoedt gij hoe ik kwijne?

 

Wat bittren beker hebt gij mij,

 

Mij jongling, op de hand gegeven;

 

Maar zoo in 't graf de rust slechts zij.

 

Ik wensch u niet terug in 't leven.

 

 

 

Doch zoo uw deugd in reiner sfeer

 

Een nieuwe vreugde mag genieten,

[p. 144]

 

Zend dan een sprank dier blijdschap neer,

 

Die mij vertrooste in mijn verdrieten!

 

Kom gij mijn vroeg geknakten geest

 

Aan boete en lijdzaamheid gewennen!

 

Gij zijt me op aard zoo veel geweest,

 

Dat ik uw hemel graag zou kennen.

Aan Thyrza.
II.

Eén worstling nog, en wat mij griefde

Vergeten, en mijn leed gesmoord!

Eén zucht om u en om mijn liefde,

En dan der wereld toebehoord!

Thans moog mij alles welkom wezen,

Wat nooit mijn boezem heeft voldaan!

'k Heb niets te hopen, niets te vreezen:

Wat smart der toekomst gaat mij aan?

Schaf wijn, en stel mijn disch in orden!

Wij leven niet voor de eenzaamheid.

'k Wil ook dat nietig wezen worden,

Dat altijd lacht, met niemand schreit.

Het was niet dus in blijder tijden;

't Moest nooit zoo zijn; maar gij, gij liet

Me alleen des levens jamm'ren lijden,

Ge ontzonkt me - en alles is te niet!

Ach, vruchtloos zoo 'k dien toon beproeve!

't Geveinsde lachen van zijn mond

Bespot de droefheid van den droeve,

Als rozenbloei den kerkhofgrond,

De vriendschap moog den beker tooien,

En bieden heulsap bij de smart,

't Vermaak een wijl de ziel verstrooien:

Verlaten voelt zich 't arme hart.

'k Sloeg vaak des zomeravonds de oogen

Met wellust op naar 't starrelicht;

Die zelfde glans van 's hemels bogen

Bescheen, docht mij, uw lief gezicht.

En door de Egeesche zee gedragen,

Bij 't vriendlijk licht der teedre maan,

Waande ik uw oog op haar geslagen....

Helaas! zij staarde uw graf reeds aan.

En als de koorts mijn borst deed zwoegen,

Op 't pijnlijk leger neergevlijd,

[p. 145]

 

Hoe dikwijls dacht ik met genoegen:

 

‘Mijn Thyrza weet niet dat ik lijd.’

 

Wat baat het nog den boei te breken

 

Des slaafs, op d'oever van den dood?

 

Wat baatte 't zoo mijn krankten weken,

 

Daar gij, mijn Thyrza! de oogen sloot.

 

 

 

o Pand der liefde, mij geschonken,

 

Toen alles nieuw was voor mijn hart,

 

Hoe droevig hebt gij uitgeblonken,

 

Beslagen door een wolk van smart!

 

Het hart, mij met dit pand gegeven,

 

Stond stil; wat klopt het mijne steeds?

 

Gevoelloos voor 't genot van 't leven,

 

Gevoelt het slechts de neep des leeds.

 

 

 

o Droevig pand! Aandoenlijk teeken!

 

Schoon smartlijk, zijt gij me een geluk;

 

Blijf in mijn ziel die liefde kweeken,

 

Of breek het hart, waaraan 'k u druk.

 

De tijd mag tempren, niet verdooven;

 

Een min, die niets meer hoopt, is schoon;

 

Hun liefde gaat het al te boven,

 

Die trouw blijft houden aan de doôn.

Zie de aanteekeningen,