Gedichten. Deel 4

De omtuining uit!

De omtuining uit, de wereld in,

Rechtaarde christenscharen!

Laat broederliefde en menschenmin

Alom zich openbaren!

Treedt ieder vriendlijk voor 't gelaat,
In wien een ernstig harte slaat;

En laat geen vormen prijken,

Maar geest en leven blijken.

Nooit zij, wat beter wezen kon,

Als slecht ter zij geschoven.

Al 't goede heeft een zelfde bron;

Het komt van God hierboven.

't Betreklijk goede is ook uit hem;
Gebrekkig antwoord op de stem,

Die 't innig hart doet trillen,

En 't werken werkt als 't willen.

Het wordt door allen niet beseft,

Maar Gods geest werkt aan allen.

Waar iets tot Hooger zich verheft,

Daar is hij ingevallen.

Daar heeft hij zich (nog ongekend,
Maar kennende) tot dat gewend

Wat, in het hart der blinden,

Door tasten, dringt tot vinden.

God brengt zijn schapen bij elkaar,

Op velerlei manieren¡

Niet elk wordt straks den staf gewaar,

Die aanvangt hem te stieren.

Eerst waar het nadert tot de stal,
Die ze al te zaam bevatten zal,

Zal elk, op eigen wijzen,

Den Goeden Herder prijzen.

[p. 174]

 

Gij die hem kent, misken hem niet

 

In zijn geduldig werken!

 

Hij voert zijn godlijk algebied

 

Niet enkel in uw kerken.

 

Vermoed ook buiten 't heiligdom

 

Zijn wijze hand; zij werkt alom

 

Aan 't rijk van liefde en vrede.

 

Gij, werk eerbiedig mede!