Dichtkonst van verscheide stoffen

Aen Kupido.

Wijze: Indien naer lijden.

GOdt van de Minne,
Die onze zinnen
Zoo met uw'fakkel dringht,
En met uw' pijlen dwinght,
Dat niemandt ooit heeft uw' gewelt ontvloôn:
Wat doe ik u,
Dat ghy my nu
Daeghs duizentmael komt doôn?

Heb ik uw' Autaren

Voorby gevaren,
Of ooit voorby gegaen,
En u geen eer gedaen?
Of zoo 'k u ooit veracht heb, of geschelt,
Zoo ken ik graegh,
Dat deze plaegh
My na verdienst verzelt.

Ik legh gebogen

Voor uwe oogen,
En bidde, dat de smert
Verdwijne uit dit hert,
Kupido, en dat al het naer gezwoel,
En al de pijn
Geslist magh zijn,
Die 'k in dees borst gevoel.

Dat ik mijn leve

My niet begeve
Te minnen eenige Vrouw,
Of haeke na haer trou,
Om dat mijn Daphnes hert zoo is versteent,
Dat zy staegh schiet
Op eens verdriet,
En lacht wanneer men weent.

Ah Goôn! ah menschen!

Ah wat's mijn wenschen!
Kupido 'k meen het niet;
Ey laet my dit verdriet
Veel liever dat de Brandt dit hert verteer,
Als dat ik zou
Die waerde Vrouw
Verlaten immermeer.

Doch is 't uw' willen

Mijn pijn te stillen,
Ey die te lichte wat;
Zoo geeft Kupido dat
Mijn liefd' met rechte weerliefd' zy geloont,
Soo is gewis,
Dat niemandt is
Soo met Laurier gekroont,
Veel eerelijker is 't door trouwe liefd' te sterven,
Als door verandering' zijn zoetertjen te derven.