|
| |
| |
| |
Herders liedt,
Gezongen ter Bruylofte van Tyter en Daphne.
Vergadert in den Echten-staet den 24. November 1630.
TWee Herders uit onz' wijk zich vonden by malkander,
Orestes heet den een, den ander was Hylander.
Op 't midden van den Dijk die onze Schaepen hoedt,
En maekt dat AEools volk haer geen geweld' en doet;
Twee Herders uit onz' wijk, die op haer fluitjes spelen,
Beid' zoeter als ooit deên der Meereminnen kelen.
En na het scheen, zy zouden op een tochje gaen,
Want s' hadden alle beyd' de beste vellen aen.
Daer zaten zy by een, het aenzicht na de baren,
Die door de kalmte doe niet zeer ontstelt en waren.
Orestes gaet ter zak, haelt voor den dagh zijn fluit,
En blaest Hylander voor, dit deuntje lustigh uit.
TYter gaet met Daphne paren,
Hoogen Hemel, dat 's een dagh!
Wil haer voor verdriet bewaren,
Wat het immer wezen magh,
Gun haer voorspoedt, gun haer vreêe.
Dikwils heeft de zoete vryer
Hier een vreughdigh liedt gespeelt,
Dikwils heeft den armen stryer
Hier een droef' gezangh gequeelt,
Aen het kantje van de zee.
Vreughdigh gingh hy zitten spelen,
Had hem Daphne wel getoeft,
Droevigh gingh hy zitten quelen,
Had zijn Vryster hem bedroeft;
Doch 't verlichte noch zijn wee.
Ende Nymfjes van de baren,
Quamen strakjes op 't geluit
In een ronde dans vergaren.
Hallef tot haer buikjes uit,
En zich stelden na hy deê.
Speelden hy, zy mosten springen
Na de noten van zijn ried;
Queelden hy, zy mosten zingen.
Na de woorden van zijn liedt,
Die zy wilden leeren meê.
Gingh hy eens zijn Vee bekijken,
Met zijn stafjen in zijn hand',
Door de groene weiden strijken:
Kermis maekt t' hy in het Land',
Al de vreughd' die bracht hy meê.
Al de Meysjes die hy moete,
Waer hy heene nam zijn keer?
Met een lied'jen hem begroete,
Altijdt van zijn Daphnes eer,
Yeder zongh wat dat zy deê.
D'hoeder God van onze beesjes,
| |
| |
Uitgekeurt uit al de geesjes
Van het geestigh Noorder-land,
Tot bewaerder van zijn stee.
Phoebus zelve komt hem bieden
Zijne gunst, en noemt hem vriend'.
Dat m' hier zelden ziet geschieden,
Doch hy heeft het wel verdient.
Phoebe geef hem steets zijn bee.
Hy was eens van huis gevaren,
Verr' van huis ik weer niet waer,
Door de wilde woeste baren,
Daer hy weinigh vraeghden naer:
Al het Land' was hier t' onvreê.
En men zeidt hier, dat hy ginder
Kreegh geweldigh veel beleits;
Hy zagh als een gouwen vlinder,
Tyter werde wonder weids;
Elk stondt tot zijn diensten ree.
Doch het heyligh herders leven,
Doch zijn zoete veld-godin,
Die hy niet en kond' begeven,
Lagh hem stadigh in den zin,
Liet hem nimmermeer in vreê.
Lange sleep van dienst'bre slaven,
Zijn geëert gelijk een Prins,
Yeder na zijn wenk zien draven,
Was noch minder als zijn wins;
Hy zocht hier een veil'ger reê.
Al ghy boeren Herders knaepjes
Komt te zamen nu in 't veldt,
Laet een weinigh uwe Schaepjes,
Singh ter eeren onzen heldt,
Zingh ter eeren van zijn E'e.
Uit had hy, en de fluit gingh van zijn mondt. Hylander
Woud' uit een kribbigheidt niet zijn verbluft van d' ander,
Dies onder uit zijn pijtje trok zijn pijpje drae,
En blies noch wel zoo zoet, zijn makker rustigh na.
Ja de Nymph die is het waerdigh,
Groote Goon hoe schikt ghy 't al!
Zy is schoon en euvel aerdigh,
Vredigh, zedigh, redigh mee.
G'lijk als in den Lenten-dagen
Eenen Tullip met haer lof,
Gaet, en magh, haer roeme dragen,
Dat zy d' eer is van den hof,
Eenigh eere daer ter stee.
Zoo magh onder d' Herderinnen
Daphn', op alles wonder tuik,
Onder al ons Veld-goddinnen,
Roemen dats' is 't eenigh' puik,
'T eenigh dat zich hier op deê.
Ziet g' haer door het veldt eens dralen,
't Zchijnt, al even of Diaen
Ghy dan ziet een luchjen halen,
Teere voetje! zoete tree!
Komt ghy haer eens onder d' oogen,
Lukt het dat ghy haer belonkt;
Zie dat ghy niet werdt bedroogen,
Ah! zie dats' u niet ontvonkt;
't Is een tweede Cythere.
Komt ghy eens haer zangh te hooren,
Of haer praet, ah wat een zaek!
Ah hoe kittelen dan d' ooren!
Ah wat is 't een zoet vermaek!
't Schijnt ghy hoort Euphrosine.
Zoete bloem van onze tijden!
Pronkje van ons' Noorder deel!
Ah wie zal het eens verblijden!
Wie zal 't plukken van zijn steel!
Wie'er altijdt leven mee!
| |
| |
Menigh' droeve zwerver treedt 'er,
Die zijn blauwe scheen beschreit,
Menigh' moedigh quantje weet'er
Schier van spijt niet, wat hy zeidt.
Maer wat wil j' als 't d' Hemel dee?
Juno met uw' Pauwen-jacht,
Laet u haestigh neder dragen,
Herwaerd' na ons Bruyloft-nacht.
Ey brengh alje volkje mee.
Cypris kom haer bedde maeken,
Daer zy zaghjes slapen moet:
Jongen loop en werm het laeken,
Smytje koker aen haer voet,
En je boogh en pyltjes mee.
Maer wat staet ghy noch te glueren?
Phoebe spoey uw' trage gangh,
Wil uw' heinsten neder stueren,
Thetis wacht u over langh
In haer zilt', en kille zee.
Of benijdt ghy onzen Herder,
Dat hy g' niete dit gemak,
Daer ghy niet kost komen verder
Als tot een ontzielde tak,
Daer g' u steets gaet kroonen mee?
Haest u, haest u loome ryer,
Seeker 't is te langh gewacht,
Wegh veroude koude vryer,
Voor een lange winters nacht:
Zie uw' Suster is al ree.
Luna wil uw' toom wat korten,
Laet uw' Peerden zachjes gaen,
Lieve laetse zoo niet horten,
Zeeker 't mocht de liefjes schaen,
En haer wekken al te dree.
|
|
Auteursrechtvrij