Af zijnde Herder.
DRoeffelijke droeve winters tijdt,
Wat ist dat ghy gelijker zijt,
Als mijn afzijnde Klager,
Bar, stuur, zonder vrucht, of vreught,
Dat het lieflijk schadurijke lof
Van de Boomen is gevallen of,
Dan dat uw' de Zon verlaet,
Dat mijn vleesch uur op uur verteert,
Komt, dat 't hart rust noch lust beheert,
Zoo langh 't zijn Zon moet derven,
En met gayle Meissen moet,
Of spijtigh trots gebroet,
't Boomptjes pronk, vermaekelijkst' gewas,
Klaeght, verdort op 't verdorde gras,
Door por van voet of winden,
Dat 't nu zoo vertreden leidt
Met vuil, met Sneeuw bespreidt,
Daer 't yeder voorheen minde.
't Rondt gevlecht van Apolloos blaên.
Ciert niet meer 't gunt 't eer heeft gedaen,
De schoont van mijn beminde;
Maer blijft verlept van dat mijn Zon
Daer 's nau een klacht te vinden.
Wat een grijze huit bedekt 't geboomt,
En het ruisschend water niet meer stroomt
't Vermaek van Bosch en Velden,
Geen Son, geen gespel, geen rey,
Daer d'Herder 't lief verzelde.
't Hert is my; of 't heel was verkoelt;
Want 't geen val van nieuwe min en voelt.
Mits ik de Nymphen schouwe,
En ik derf 't zelschap van de jeught,
En alle jeughts geneught,
Zoo langh 'k my hier moet houwen.
Al wat yemandt d' heele Somer ziet,
Is des Winters doodt, en gants te niet,
Ja zelfs de wilde dieren,
Sitten heel treurigh in haer kuil,
't Gevogelt kruipt meê schuil,
Men hoort geen tierelieren.
| |
Alles wat mijn hert vermaekten eer,
G'lijk 't gekus, 't gekout, en zulke meer,
't Ghequeel van keel en fluiten,
Blijft doodt, mijn Daphne, tot ik weer
Dan zal ik 't weder uitten.
Winters tijdt, noch is ons dit gemeen,
Dat ik meê vaer, als ghy gaet heen,
Ons zonnen zullen naeken,
'K zie d' uw' rijst al na omhoogh',
Dit port my, dat ik poogh,
Weer by de mijn te raeken.
Dan zult ghy ô overbarre tijdt,
Die ik vol klaght, en tranen slijt,
Verandert zijn in vreughden,
Dan zal al mijn wereldt staen
Bepronkt met Bloem en blaen,
In middel-lentens jeughde.
|
|
Auteursrechtvrij