Droom.
Wijze: Wel wat duiker, ben ik dronken.
Qui amant sibi somnia fingunt.
NU te nacht, wanneer de raden
Van de Zon in Thetis schoot,
Langhwijl hadden leggen baden,
't Roozen-hof, en als de droomen
(In 't gemeen) voor heen bedien,
Wat ons na sal overkomen,
Watter sal daer na geschien,
Doen heeft Morpheus my gedreven
Maer sijn roe na Lethes stroom,
Ende heeft in my doen sweven
Eenen diepen vasten droom,
Eene droom, waer door mijn sinnẽ
Waren t'eenemael ontstelt,
Eenen droom, die my van binnen
In mijn hert en boesem quelt.
Want my docht, 'k lagh in de Weyden,
Daer ik heel verwondert sagh,
Hoe de wolken sigh verspreiden,
Daer de soete Weste winden
Bliesen veel vioeltjes uit,
Daer een reukje was te vinden
Van het aldersoetste kruidt.
Van den Hemel sagh ik dalen
Een geswinde maeghden-schaer
(Recht op ons West-Friessche palen)
Wien het guld' gekruifde haer
Altemael hingh los, en waide
Rondtsom hals, en schouders neer,
Dat sigh na de winden draide,
En bewoog' sigh gints en weêr.
In de midden wierd' een wagen
Van twee Duifkens voort gehaelt,
Ende door de lucht gedragen,
Tot die neder was gedaelt,
Meest de Wagen was van bladen
Van veel Myrthen t' saem geset,
Ende tot noch meer ciraden,
Met gebloemt besteeken net.
Beide sijden waren Roosen
Met veel Tijltjes doorgestikt,
Krat en vleugels staen en blosen
Met veel Tulpen deurgestrikt,
Bei de cirkel-ronde raden,
En de krommen dissel-boom,
Waren al te mael van blaeden
Van een schoone Myrthen-boom.
Voor op stond een kleine jongẽ,
Voerman van het pluimgediert,
Die het met den toom bedwongen
Heeft, en gintsen weer bestiert,
'T toompje dat van sye draetjes
Door malkander was gedrait;
Ende met veel Roose-blaetjes,
Hier en daet soo deur gebrait.
Midden op sat een Godinne,
Moeder van de kleine Godt,
Van de koesterende minne,
Wien het blonde haer was tot
Op de kruin in een gedrongen,
Ende in haer rechter handt
Wierd' van haer een hert gewrongen
Vlammend' van de minne brandt.
Als sy nu op d' Aerde quamen,
Trad' dat swermend' soet geslacht
Venus tot haer armen-dracht,
Zettend' haer Godin op d' Aerde
Met veel Bloempjes overspreit,
Tot daer al de stoet vergaerde
In de groen begraes de Weid'.
Doen begost daer vreught te komen,
D'een die speelde d' ander song',
D'ander heeft een krans genomen,
Die sy haer Godin om hongh',
D'ander danste, d' ander sochte
Bloempjes ende heeft terstondt
Eenen hoet daer van gevlochten,
Boven kruisweeghs onder ront.
In het midden van dees vreugden,
Van dit lieffelijk gesang',
Dat mijn herte soo verheughde,
Viel het leven my te bang,
Ziet de Duifjes komen hollen
Met de Wagen na mijn heen,
Die my scheen te sullen rollen
Hooft en hals en lijf aen tween.
Dies heb ik de vlucht verkosen,
Loopend' op een Maget aen,
Die ik met een handt vol roosen
Zagh een weinigh van mijn staen,
'K quam so haest niet in haer oogẽ,
Of sy riep verraet, en moort,
Waerom hebt ghy ons bedrogen,
Ende onse vreucht verstoort
Daetlijk heeft Cupied' geschoten,
Zoo hy achter 't Meisje stondt,
Door haer lijf, en heeft mijn bloote
Borst op staende voet gewont,
Heeft daer by een eedt gesworen,
Voor dat ik haer had' gekoren,
En gekregen tot mijn Vrouw.
Ik aen 't bidden; ik aen 't smeeken;
Maer (laes!) voor eens dooden graf,
Hoewel 't hert my scheen te breeken,
Zy had geen gevoel daer af,
Zy en konst geen hette voelen,
Zy en wierd' niet liefds gesint;
Want haer door de wondt verkoelen,
Quam altijdt een kouwe wint
Midden in dees droevigheiden,
In mijn bidden en gesmeek,
Gingh de slape van my scheiden,
Dies al 't soet geselschap week;
'K wist niet, waer ik was te degen,
Noch of 't droom, of waerheit was,
'K meende ik noch was gelegen
In het groen beschildert gras.
Machtigh hooge, sterke Goden,
Die geviert van yeder werdt,
Laet dees dingen geen voor boden
Zijn van Daphnes koude hert.
Van mijn kermen van mijn wenen,
Van d' onlijdelijke brandt,
Van 't geen in den droom verschenen
Is, en ik nu leugen vant,
De hoop en vrees die doet de menschen dikwils droomen,
'T geen dat men hoopt, of vreest, dat een zal overkomen.
|
|
Auteursrechtvrij