|
| |
Bedrogen Herders klaght.
Verba Puellarum foliis leviora caducis
Irritáque ut visum est ventus & aura ferunt.
Lieve Nymphjes, acht het praten
Van het nijdigh volkje niet:
Ziet wat norscheidt, ziet waten haten
Ziet wat quaedt daer uit geschiet.
Incerta venus.
LIchte Nyza valsche Meisje,
Daer geen trouheidt in en woont,
Ziet toe, dat u dit een reisje
Niet ter degen werd' beloont:
Nemezis is niet gesturven,
Z' heeft noch al haer oude macht,
Venus macht is niet bedurven,
Hoewel zy nu tot u lacht.
Maer wanneer de strenge wraeken,
Van uw' lichtelichtigheidt,
U van verde komen raeken,
Denkt dan, 't is u al gezeit,
Damon lach het op de leen;
Damon heeft het langh geraden;
Damon zagh het langh voor heen.
Niet dat Damon zigh verblijden
Zal, wanneer hy heeft verstaen,
Dat zijn Nyza zelfs moet lijden
'T geen, z'een ander had gedaen;
| |
| |
Maer hy zeidt, dat slechts voor henen,
Ziend', wat ghy een ander doet,
Zeght doch eens, wie zoud' niet menen,
Dat ghy 't zelfde lijden moet?
Chloë zal mijn helpen tuigen,
'K wist ik voelde van geen min;
Chloë zocht mijn hert te buigen;
Chloë brocht het in mijn zin;
Chloë lelden aen mijn ooren,
Lustigh Damon als een man;
Nyza heeft u hoogh verkoren,
Nyza zeidt, zy wist voor dezen
Niet, wat min of liefde was;
Maer na dat een brandt gerezen
Is hier in dees herten-kas,
Ken zy nacht noch dagh gerusten;
Zy verteert gelijk de snee,
Zy vergaet z' en heeft geen lusten,
'T gantsche lichaem doet haer wee.
Niemandt ken haer van genezen,
Niemandt wordt van haer geacht,
Of het most een Damon wezen,
Daer zy met gedult na wacht;
En zoo Damon niet wil komen,
Of zoo Damon noch wat beidt,
Zoud' ik wel voor Nyza schromen,
Dat zy van de wereldt scheit.
'z Nachts, wanneer haer droeve oogen
Met het doodtgelijke vel,
Zoetjes worden overtogen,
Roept zy Damon hoor jy 't wel;
Moet ik u noch langer derven,
Zoo ghy niet en komt na mijn,
Zoo zal ik van liefde sterven,
En ghy zult de oorzaek zijn.
Dit quam Chloë alle dagen,
Waer dat zy my zagh of vondt,
Jammerlijken aen my klaegen,
Tot ik wierd' op 't lest gewont:
Chloë zeide tijdt en stonden,
Daer ik Nyza heb gevonden,
D' eerste oorzaek van mijn rou.
Doen begost ik recht te minnen,
Doen quam liefde in mijn hert,
Doen gevoeld' ik in mijn zinnen,
Hoe de zoete minne smert;
Doe gingh Venus eerstmael zetten
Mijnen naem in 't groote boek,
'K leerde doe de minne wetten
Voor geschreven aen den hoek.
Hemel dacht ik wat is ditte,
Dat hier in mijn boezem woelt,
Wat is dit doch voor een hitte,
Die mijn herte dus bezwoelt;
Toont Kupido zijn vermogen,
Meent hy dat ik killigh ben;
Neen voorwaer, hy is bedrogen,
'K min zoo veel ik minnen ken.
En daer quam wat, ik most scheiden,
'K zey, Godt geef u veel geluk:
Zy den Hemel wil u leiden,
'K gingh standtvastigh van u henen,
'K meende ghy standtvastigh waert,
Maer uw minne is verdwenen,
Ende t' eenemael veraert.
Als ik weer quam, liet ghy zeggen,
Dat ik u niet meer geviel,
'K moght nu voort mijn minne leggen,
(Waer ik wou) met lijf en ziel.
Ghy waert t' eenemael afkeerigh;
Ik die ghy beminden eerst,
Die te voren was begerigh,
En de naest, ben nu de veerst.
Ghy zijt lichter als de webben.
Die de zwarte spinnespint,
Niemant zal meer aen u hebben.
Als aen d' alderlichtste windt:
Lichter als de dorre bladen,
Lichter als het kleine stof,
Dat de drayend' ronde raden,
In de drooghte smijten of.
Lichter als de Bloem van klissen,
Als de pluimen van een Zwaen,
Als de kaffigh lichte wisschen,
Die als 't weit door d' Hemel gaen,
Als de wol van onze kudden,
Die van hare vellen wait,
Als z' haer lijven schurkend' schudden,
Als de weerhaen die daer drait.
Lichter als de lichte hoppe,
Die men na de wolken smijt,
| |
| |
Lichter als de lichte noppen,
Die men van het Laeken snijt,
Lichter als de lichte haren
Van uw' licht verkeerden kop,
Ongestadigh, als de baren
Van ons hier naburigh hop.
'K gingh terstondt aen Chloë klagen,
Dat ghy waert verkeert zoo ras,
'K gingh terstondt aen Chloë vragen,
Wat daer van de oorzaek was,
Chloë zey 't zijn quade menschen,
Die benijden uwe vreught,
Die beletten uwe wenschen,
Die verleiden hare jeught.
Eens zeid' Galla, dat ik hoorde,
Kindt beschijt doch ons geslacht
Niet met Damon, acht mijn woorden,
Ziet dat ghy u van hem wacht.
Uw' geslacht met mijn beschijten!
Mijn is alzoo goet als 't jou,
Ghy kent 't mijne niet verwijten,
Als ik 't u wel moogh'lijk zou.
Voort zeidt Chloë isser eene,
Vals in 't hert maer schoon in 't oogh,
Die g' u toegedaen zoudt menen;
Maer gelooft, dat zy niet doogh,
Altijdt is het met haer raden,
Nyza ziet wel wat ghy doet;
Kindt ik ben met u beladen,
Schout ghy Damon 't is u goet.
Noch een ander maer een ouwe,
Nyza, zoudt ghy dat bestaen?
Neemt ghy Damon 't zal u rouwen
'T zal u nimmer wel vergaen,
Laet op my staen, ik zal vinnen
Wel een Vryer, zoo een knecht,
Die ghy waerdigh meught beminnen,
Ziet ghy Damon dan ontzeght.
Dit heeft Nyza zoo bewogen,
Dit heeft Nyza zoo gekeert,
Dat ghy in uw' hoop bedrogen
Zijt, zy achtu nu niet weert,
Haere min, die zy gaet wenden
Tot Sylvander, 't uwer spijt,
Ende hoe, of dit zal enden,
Leert ons d' albezien de tijdt.
Snoot gebroetzel, bitze tongen,
Nijdigh volkje, slimste quaedt,
Wat heeft u daer toe bedwongen,
Dat ghy my zoo vinnigh haet.
Heb ik wel van al mijn leven,
Met een woordt of metter daet,
U daer oorzaek toe gegeven,
Nyza, kun ghy door het praten
Van dat exters slim geslacht,
U zoo licht verrukken laten,
Dat ghy Damon nu veracht:
Damon die eerst al uw' leven
Was alleenigh, en uw' ziel,
'T leven waer u langh begeven,
Zoo het Damon niet behiel.
Schaemt u, Nyza, dat ghy zonder
Foey onwaerdigh, dat men onder
't Goddelijke Vrou-geslacht,
Uwen naem zal mogen spellen,
Ghy en doet niet alst betaemt,
Meysjes komt wilt Nyza quellen,
Nyza die heeft eer noch schaemt.
En ik zal mijn liefde keeren
Op een ander lichte Meit,
'K zal mijn zinnen van u weren;
Hemel geeft my sterrikheidt.
Acht ghy my uw liefd' onwaerdigh,
Ik onwaerdigh u mijn min,
Zijt ghy Nyza licht veraerdigh,
Damon wordt ook licht van zin.
Hoe dikwils beurt het, dat geveinsd' afkeerigheidt
De trouste minnaer van 't langh weigrig Meisje scheidt.
|
|
Auteursrechtvrij