Dichtkonst van verscheide stoffen

[p. 286]

['t Vermaeklijk schoon]

Wijze: Weest Nymph gegroet. Of Carthuizer Bruin.

't VErmaeklijk schoon,
Dat ghy zoo hoogh ten toon
Stelt Hemel in deez' ronden bal,
Ken ik wel zien ghy overwint 'et al.
Zoo op haer borst
In geen Ys koude korst
Hadd' 'et geplant, en daer noch in
Zoo een hertje dat schrikt van zoete min.
By wreveligh harde, en wreede natuur!
Hoe menght ghy de Honingh met wrange zoo zuur?
Ach wiggeligh, waggeligh rollent geluk!
Wat hebt ghy al blijdschap, wat hebt ghy al druk.

Maer ken 'et zijn,

Dat onder zoo een schijn,
Als ghy draegd', ô waerd' Engelin!
Schuilt zoo een Tygers hert en Bere zin?
Dat d'hooghste maeght,
Die 't volle Hollandt draeght,
Hol zou de zijn van menschlijk heidt,
Neen, neen onmogelijk is 't, want men zeidt.
Twee dingen, die strijdendt zijn konnen doch niet
In 't zellesde lichaem ooit hebben gebiedt,
Kan schoon dan met wreedigheidt wezen vermenght,
Daer d' eene den ander gestadigh verzenght?

Of veinst ghy u,

En houdt u altijdt schuw?
Sleghts om verzek'ringh van mijn trouw,
Daer 'k alle minnaers wel meê tarten wouw:
Of houdt ghy vast,
Dat veinzen uw' lui past
Meer als onz' Harders, die dan terstond:
Opentlijk spreken all' ons hert en grondt:
Neen Daphne den Hemel haet dubbelt gemoet,
Niet achtend' of 't knechjen, of 't meisjen 'et doet;
En zeker d'oprechtigheidt past uw' veel meer,
Om dat uw' lui toekomt d' uitmuntenste eer.

Ghy zijt volmaekt,

Mijn waerdste, en ghy raekt
't Punt van de fraiste frayigheidt,
Zoo mier uw' wreede wreedheidt van u scheidt,
Of veinzerij
U niet en blijve by;
Maer zoo ghy met een zach ter zin
Uw' Tyter loont zijn langh gedragen min;
Dan zwoer hy, dat hy had zijn wil en zijn wensch,
Dan zwoer hy, dat hy was de lukkighste mensch
Hy achte noch Kroonen, noch Schepter een zier,
Als hy maer bekranst was met zoo een laurier.