Herders-klacht.
Wijze: Koridon die weydt de Schapen.
Labitur totas furor in medullas,
Igne furtivo populante venas:
Nec habet latam data plaga frontem.
TYter gingh laetst door de weiden,
En het groen geschildert gras,
Daer hy heel allenigh was;
Daer hy zich ter neder leide,
Ende braght met groot geklagh
Deze woorden aen den dagh.
Goden! wat zijn dit voor pijnen?
Wat 's dit voor een vreemde smart,
Die my wemelt om het hart,
Die mijn vreughde doet verdwijnen,
Staegh doet leven in gequel.
't Is Kupido, uw' bedrijven,
't Zijn uw' pijlen, die de gront
Hebben van mijn hart gewont,
't Zijn uw' vlammen, die doen stijven
Deze brandt, en hittigheidt,
Die hier in mijn boezem leidt.
Ghy hebt my mijn min doen leggen
Op mijn Daphne d' Herderin,
't Zoete Meisje, d' Engelin,
Die geen acht geeft op mijn zeggen,
Op mijn woorden geeft bescheit.
Op mijn Daphne 't zoete hartje,
Die niet eensjes op mijn klaght,
Noch op al mijn kermen acht,
Die niet eensjes zeidt, wat smartje?
Al ziet zy my vol geween,
Vol van huilen vol gesteen.
Die staegh met een stuurs gelaetje,
Waer zy zit, of waer zy gaet,
| |
Altijdt d' oogen van my slaet;
Die wanneer ik zoek een praetje,
Altijdt haest heeft om te gaen,
Nimmermeer magh blijven staen.
Eens quam zy my laetstmael tegen,
'K nam mijn hoetjen in mijn handt,
'K Schraepte met mijn voet in 't zandt;
Even als de stelui plegen:
Zy zoo 't scheen boodt met een lach
My een zoete goeden dagh.
'K meende doe, 't was heel gewonnen,
Op mijn droeve oogen schonk:
Maer het was noch niet begonnen,
Die mijn Daphne lacchen de.
'K zagh dat laetst, doe 'k haer ontmoete,
Zoo zy door de Velde toog',
En ik haer weer kreegh in 't oogh,
Woud' ik op zen steets weer groete.
Maer zy sloegh haer oogh om veer,
En zagh stuurjes voor haer neer.
'K weet niet, hoe ghy mooght betonen,
Dat aen een zoo lieven maeght
Daphne! als West-Frieslandt draeght,
Zoo en hart zoud' kenne woone,
Dat vol onbarmhertigheidt
Staegh lacht om uw' Tijters leidt.
Kondt ghy haten dan gestadigh
Die op u zijn liefde leidt;
Zult ghy steets zijn ongenadigh
Hem, die door een trouwe min.
U altijdt heeft in zijn zin.
Zegh doch, waer uit is 't gerezen
Daphne, dat ghy Tyter haet?
Ende hem vol droefheidt laet?
Wild' dit niet de oorzaek wezen,
Meerder Vee als Tyter heeft?
Hoe mijn Nymph! wilt ghy my vlieden?
Om dat uwe Schaepjes zijn
Meerder in getal als mijn?
Lieve! wat wil dit bedieden,
Zal ik om een Schaep, of Bok
Acht ghy dan de stomme Beesten
Daphne, meerder alst verstant?
Dat den Hemel in ons plant,
Boven onz' begaefde geeste,
Die uit d' Hemel in ons viel?
Zoud' ghy Damon wel beminnen?
Om zijn Vee, waer op hy raest?
En waer op hy pocht en blaest?
Zoo ghy u wel wilt verzinnen,
Zult ghy zien, dat dezen geest
Is nau beter, als een Beest.
Zoud' ghy zoo uw' keur verliezen,
Lieve Daphne, om het goet?
Dat ons vaek hier dolen doet.
En zoudt ghy niet liever kiezen
Zoo een, als uw' Tyter is,
Dan die Damon vlees noch Vis.
Hy 's vol onbeschofte reden,
Nergens heeft hy iets geleert,
Nergens heeft hy ooit verkeert;
Hy is vol van boerze zeden,
Om dat hy nooit elders heeft,
Anders als op 't Landt geleeft.
Tyter zal u altijdt prijzen;
Tyter, Daphne, zal uw' naem
Hangen aen de vlugge Faem:
Tyter zal u eer bewijzen,
Altijdt spelen op zijn fluit.
Al de meisjes, die daer weiden
Hare Schaepjes om de kant
Van het vette Noorder-landt,
Zullen uwe naem verbreiden,
Met een helder zoete zank,
En een lieflijk keel geklank.
Al de Nymphjes, die daer drijven
Zullen Daphne zingen mee;
Uwe naem zal altijdt blijven,
Zoo langh iemandt een gezicht
Heeft van 't gene dat ik dicht.
Wil daerom my eensjes geven
Als ghy tegenwoordigh doet,
Wilt g' hem houden by het leven,
Zoo wilt hem in korten tijdt
Maken al zijn droefheidt quijt.
|
|
Auteursrechtvrij